Przed mistrzostwami świata 2018 za jego szybki powrót do zdrowia trzymała kciuki cała piłkarska Polska. Nie zdążył się wykurować i pojawił się na boisku dopiero pod koniec meczu z Kolumbią, gdy biało-czerwoni stracili w turnieju już pięć bramek. Dwa lata wcześniej podczas Euro to w dużej mierze dzięki niemu w fazie grupowej nasz zespół zagrał na zero z tyłu. 3 lutego 35. urodziny obchodzi Kamil Glik – od kilkunastu lat filar polskiej defensywy, który podczas mistrzostw świata w Katarze przekroczył magiczną barierę 100 spotkań w koszulce z orłem na piersi.

Jego historia nie jest przykładem spełnienia wielkiego marzenia młodego piłkarza o grze w drużynie narodowej. Bardziej pasuje do niej pojęcie „małżeństwa z rozsądku”. Reprezentacja Polski w obliczu zbliżających się wielkimi krokami mistrzostw Europy w 2012 roku w naszym kraju, pilnie potrzebowała lewego obrońcy. On, choć miał na koncie występy i sukcesy w młodzieżowych zespołach Niemiec, ze względu na dużą rywalizację i niewielkie perspektywy na wywalczenie sobie miejsca w kadrze naszych zachodnich sąsiadów, zdecydował się na grę w koszulce z białym orłem na piersi. Teoretycznie układ był jasny i dawał korzyści obu stronom, ale czy przygoda Sebastiana Boenischa z polską kadrą okazała się udana? Jeśli tak, to co najwyżej połowicznie. Zagrał co prawda we wszystkich meczach Euro 2012, ale gospodarze bez wygranej pożegnali się z turniejem już po fazie grupowej. Później zaliczył jeszcze kilka występów, ale i tak jego „licznik” zatrzymał się na 14 spotkaniach. Dla świętującego właśnie 36. urodziny piłkarza tamte czasy są już tylko wspomnieniem. I jak sam publicznie podkreśla, nie we wszystkich aspektach pozytywnym.

Jedni go uwielbiali, inni nienawidzili. Z całą pewnością nikogo nie pozostawiał wobec siebie obojętnym. Jego metody szkoleniowe można było uznać za co najmniej kontrowersyjne. Dziś pewnie nikt nie odważyłby się na taki sposób prowadzenia drużyny. Ale młodego trenera broniły wyniki. Doprowadził Widzew do pierwszego w historii mistrzostwa Polski. Co więcej dokonał tego w wieku zaledwie 33 lat! Gdyby żył, Jacek Machciński w 2021 roku świętowałby 40-lecie tamtego sukcesu. Byłoby co wspominać, bo przecież jeszcze przed triumfem na krajowym podwórku przyszły niezapomniane występy w europejskich pucharach, w których łodzianie wyeliminowali Manchester United i Juventus Turyn. Jedno jest pewne – to właśnie pod wodzą Jacka Machcińskiego ostatecznie narodził się „Wielki Widzew”, który rozkochał w sobie kibiców w całej Polsce i dał się poznać w najodleglejszych zakątkach Starego Kontynentu. 

Najpierw na boisku, później na ławce. Przez pół wieku życia całkowicie poświęcił się swojej największej pasji i co ciekawe, zarówno piłkarską, jak i trenerską dotychczasową karierę związał wyłącznie z Polską. Jako zawodnik trzykrotnie świętował mistrzostwo i raz triumfował w krajowym pucharze. Miał też okazje występów na europejskiej arenie i co najważniejsze – gry w drużynie narodowej. Od kilkunastu lat swoim doświadczeniem dzieli się z adeptami futbolu, a w środowisku ma opinię osoby stworzonej do pracy z młodzieżą. Po blisko dwóch latach prowadzenia reprezentacji Polski do lat 21, w minionym roku związał się jednak z Jagiellonią Białystok. Czy w najbliższej przyszłości postawi na pracę w klubach, czy jednak skoncentruje się na szlifowaniu piłkarskich talentów? Pomysłów i zaangażowania Maciejowi Stolarczykowi, który właśnie świętuje 51. urodziny, z pewnością nie zabraknie.

W Widzewie Łódź – człowiek instytucja. Przez kilkadziesiąt lat związany z klubem i prawdopodobnie trudno byłoby znaleźć w Polsce osoby, które na ławce jednej drużyny spędziły tak wiele czasu. Przy Armii Czerwonej, a później Alei Piłsudskiego od lat 80. pracował przez blisko trzy dekady, choć jego związki z czterokrotnym mistrzem Polski sięgają znacznie wcześniej. I mimo, że jako piłkarz nie było mu dane świętować tytułu (dwa razy wywalczył wicemistrzostwo), jest jedną z klubowych legend i z całą pewnością, szczególnie wśród kibiców średniego i starszego pokolenia, nie ma nikogo, kto nie kojarzyłby jego nazwiska. Tadeusz Gapiński – wieloletni piłkarz, trener i kierownik drużyny czerwono-biało-czerwonych świętuje właśnie 75. urodziny.

Zostało ośmiu chętnych. Już wiadomo, że w sezonie 2022/2023 po zwycięstwo w Fortuna Pucharze Polski sięgnie ktoś z grona: Raków Częstochowa, Legia Warszawa, Śląsk Wrocław, Górnik Łęczna, KKS Kalisz, Pogoń Siedlce, Motor Lublin i Lechia Zielona Góra. Biorąc pod uwagę rywalizację od I rundy, za nami dokładnie 52 spotkania. Które z nich przyniosły najwięcej emocji? Poniżej przedstawiamy subiektywny ranking pięciu najbardziej spektakularnych starć.

Jeśli ktoś chciałby wskazać wśród polskich piłkarzy tych, którzy w ostatnim dwudziestoleciu mogli osiągnąć więcej, z pewnością wymieniłby jego. Choć początki nie były spektakularne. W ekstraklasie zadebiutował jako 18-latek, ale jego kariera zaczęła nabierać tempa pięć lat później. Awans do ekstraklasy i efektowne występy w najwyższej klasie rozgrywkowej w barwach GKS-u Bełchatów, powołanie, debiut i od razu gol w reprezentacji Polski, transfer do jednej z najsilniejszych europejskich lig i... rozczarowanie. Radosław Matusiak, były piłkarz włoskiego Palermo i holenderskiego Heerenveen, w Nowy Rok świętuje 41. urodziny.

Kiedy mundialowe emocje powoli zamieniają się już we wspomnienia, piłkarscy kibice coraz bardziej niecierpliwie zaczynają odliczać dni do wznowienia klubowej rywalizacji. I choć do powrotu na stadiony w Polsce przyjdzie nam jeszcze poczekać do końca stycznia, już teraz można szykować się na sporo emocji. Nie tylko w walce o mistrzostwo, medale, awans i utrzymanie w lidze, ale również o triumf w Fortuna Pucharze Polski. W nim sytuacja przed ostatnią prostą w drodze do wielkiego finału prezentuje się niezwykle interesująco. W stawce pozostało już tylko osiem zespołów, ale inaczej niż to było w poprzednich latach, najwyższy poziom rozgrywkowy reprezentują zaledwie trzy.

W historii polskiego futbolu nie ma zbyt wielu piłkarzy, którzy debiut w jednej z młodzieżowych reprezentacji zaliczyli już po występach w kadrze A. On jest jednym z nich. W seniorskiej drużynie narodowej, wśród najlepszych zawodników w kraju, zagrał w wieku niespełna 19 lat i już niedługo później pojechał na mistrzostwa Europy. We Francji był jednym z objawień w drużynie prowadzonej przez Adama Nawałkę. I choć konsekwencją występu na Euro był wymarzony wręcz transfer z Cracovii do zespołu mistrza Anglii – Leicester City, zamiast dalszych sukcesów jego kariera gwałtownie wyhamowała. Jego dotychczasowa przygoda z drużyną narodową trwała niewiele ponad rok. Z okazji urodzin Bartosza Kapustki przypominamy najważniejsze chwile, w których zakładał koszulkę z orłem na piersi. Z nadzieją, że swoją postawą będzie jeszcze w stanie nawiązać do wydarzeń z przeszłości.

Na pierwszy rzut oka wygląda bardziej na heavy metalowego muzyka, niż piłkarza. Długie włosy, tatuaże, kolczyk w uchu i zadziorne spojrzenie. Do tego fascynacja motocyklami. Ktoś, kto nie zna jego życiorysu, z pewnością nie dostrzegłby w nim zawodowego sportowca. A jednak przez blisko 25 lat z powodzeniem rywalizował na boiskach Polski i Niemiec. W reprezentacji Polski nigdy nie zagrał, ale przebojowego napastnika do dziś pamiętają kibice Widzewa Łódź, Śląska Wrocław i przede wszystkim Hansy Rostock. Grę w piłkę zakończył „grubo” po czterdziestce, co nie oznacza, że wciąż nie jest ona obecna w jego życiu. Boiskowe doświadczenie i wiedzę przekazuje młodzieży w założonej przez siebie łódzkiej szkółce. Nie stroni także od mediów, gdzie często, „bez owijania w bawełnę” dzieli się swoimi przemyśleniami. I choć niektórzy jego opinie uważają za zbyt kontrowersyjne, niewiele sobie z tego robi, bo jak mówi – nie ma problemów ze spoglądaniem w lustro w czasie golenia. 29 listopada Sławomir Chałaśkiewicz świętuje 59. urodziny.

Tysiąc kilometrów z bazy reprezentacji Polski w Soczi do Wołgogradu. Ponad półtora tysiąca do Moskwy i dwa tysiące do Kazania. Podczas poprzedniego mundialu w Rosji biało-czerwoni skazani byli na wielogodzinne przedmeczowe podróże samolotem. To jednak już przeszłość, bo – do czego zdążyliśmy się już przyzwyczaić – w Katarze wszystko będzie wyglądało inaczej. Trudno się dziwić, skoro organizatorem tym razem jest państwo o powierzchni blisko półtora tysiąca razy mniejszej niż poprzednio! Dlatego wszystko będzie dosłownie na wyciągnięcie ręki. Czas przyjrzeć się obiektom, które będą gościć drużynę prowadzoną przez Czesława Michniewicza podczas fazy grupowej. Oczywiście wierzymy, że podróż naszych piłkarzy po Półwyspie Arabskim w kolejnych tygodniach turnieju zyska nowe etapy. Na razie – nie zapeszając – zajmiemy się tymi, które z pewnością przed nami.

Być jak Gerard Cieślik. Dla wielu chłopców urodzonych na Śląsku to było największe marzenie dzieciństwa. Oczywiście tylko nielicznym udało się choćby w części je zrealizować, ale on miał wyjątkowe szczęście. Już jako czternastolatek mógł przez chwilę poczuć się niczym legenda chorzowskiego Ruchu. W 1978 roku to właśnie Krzysztof Warzycha wcielił się w postać młodego „Gienka” w wyreżyserowanym przez Andrzeja Kotkowskiego filmie „Gra o wszystko”. Wówczas z pewnością nie przypuszczał, że w przyszłości również stanie się ikoną nie tylko Niebieskich, ale także greckiego Panathinaikosu Ateny, a w reprezentacji Polski rozegra więcej spotkań od swojego idola. Dziś, obchodzący 58. urodziny Warzycha, z pewnością może czuć satysfakcję ze swoich boiskowych dokonań i być wzorem do naśladowania dla wielu młodych adeptów futbolu. Tym, kim dla niego był Gerard Cieślik.

Longeville-lès-Metz – niewielka, licząca kilka tysięcy mieszkańców miejscowość w północno-wschodniej części Francji. To tu, 38 lat temu przyszedł na świat Ludovic Obraniak. Dziś jest jedną z kilku najbardziej znanych osób, które urodziły się właśnie w tym miejscu i jak dotąd jedyną, która w jakiejkolwiek dyscyplinie sportu osiągnęła międzynarodowy poziom. Nad Sekwaną świętował mistrzostwo i dwa Puchary Francji, ale w zmaganiach drużyn narodowych zdecydował się na reprezentowanie ojczyzny swojego dziadka Zygmunta – Polski. Ten pochodził z Pobiedzisk koło Poznania i jeszcze przed II Wojną Światową, jako kilkuletnie dziecko, z rodziną wyemigrował do Francji. Przyjął tamtejsze obywatelstwo, ale nigdy nie zrzekł się polskiego, co w przyszłości jego wnukowi otworzyło drzwi do gry w koszulce z orłem na piersi. I choć, tak jak to zwykle w podobnych sytuacjach bywa, nie obyło się przy tym bez dyskusji i kontrowersji, Ludovic Obraniak dopiął swego i zapisał swój rozdział w historii naszego futbolu.

Nie zawsze utalentowany zawodnik, po zakończeniu gry w piłkę odnajduje się w roli szkoleniowca. I nie każdy wybitny trener, musi mieć bogatą w sukcesy karierę na boisku. On jednak należy do tych, którzy w obu rolach sprawdzili się doskonale. I choć z perspektywy czasu można powiedzieć, że zarówno jako piłkarz, jak i szkoleniowiec mógł osiągnąć jeszcze więcej, jego sportowego dorobku nie da się przecenić. Perfekcjonista, który do swoich zadań zawsze podchodzi z ogromną starannością. Dla naśladowców może być przykładem pełnego profesjonalizmu i zaangażowania. Jest jednym z dwóch Polaków, który z naszą reprezentacją na mistrzostwa świata pojechał zarówno w roli piłkarza, jak i selekcjonera, a także pierwszym trenerem, który wprowadził biało-czerwonych zarówno na mundial jak i na Euro.

Bezkompromisowy, nieustępliwy, kontrowersyjny... Lista określeń, które charakteryzują tego piłkarza mogłaby być zdecydowanie dłuższa. Z całą pewnością kibicom zawsze dostarczał wiele emocji. Zarówno w trakcie kariery, jak i już po jej zakończeniu. Jedni go uwielbiają, inni nienawidzą. On jednak zdaje się tym nie przejmować i dalej robi swoje. Nie owija w bawełnę, zawsze mówi i robi to, co myśli. Tak było przez 50 i będzie z pewnością w kolejnych latach jego życia. Bo taki właśnie jest Tomasz Hajto.

Twardy, zadziorny, nieustępliwy. Podręcznikowy przykład „widzewskiego charakteru”. Dziś jedna z niekwestionowanych legend łódzkiego klubu, którego występy kibice wspominają z nostalgią. Prywatnie ciepły, dobry i rodzinny człowiek. Ci, którzy go znali, wspominają jego żelazny uścisk dłoni. Niektórzy nawet żartobliwie twierdzą, że co wrażliwszych po przywitaniu z nim, czekała wizyta u ortopedy. Kiedy podchodził do piłki ustawionej 20, 30, 40 metrów od bramki, w zespole rywali próżno było szukać piłkarzy, którzy dobrowolnie chcieliby stanąć w murze. I to właśnie przede wszystkim atomowe strzały dały mu miejsce w historii. Nie tylko Widzewa, ale całego klubowego futbolu w Polsce, a sam Krzysztof Surlit zapisał się w piłkarskich kronikach takich europejskich potęg jak Manchester United i Juventus Turyn. Gdyby żył, 13 października świętowałby 67. urodziny.

Wielu kibiców uważa go za jeden z najpiękniejszych stadionów piłkarskich w Europie. I trzeba przyznać, że obiekt wybudowany w Gdańsku przed Euro 2012, mimo już ponad dekady istnienia, wciąż zachwyca sympatyków futbolu i turystów odwiedzających Trójmiasto. Atrakcyjne położenie w jednej z najchętniej odwiedzanych polskich metropolii, funkcjonalność, ale przede wszystkim oryginalny – nawiązujący do „bałtyckiego złota” wygląd sprawiają, że nadmorskiej areny nie da się pomylić z żadną inną.

Dyskusja wśród kibiców o tym, kto jest najlepszym polskim bramkarzem w historii, przypomina nieco tę, dotyczącą celów wakacyjnych podróży. Czy lepiej jechać w góry, nad morze czy na Mazury... Jednak o ile o atrakcyjności różnych regionów kraju można debatować bez końca, to w przypadku porównania naszych golkiperów nie jest to tylko kwestia gustu. Bo wśród wielu wybitnych przedstawicieli bramkarskiego fachu jeden jest bez wątpienia najbardziej utytułowany. I w niczym nie ujmując konkurentom Józefa Młynarczyka, z pewnością dlatego obchodzący właśnie 69. urodziny zawodnik, znalazł się w składzie reprezentacji 100-lecia, wybranej przez kibiców i kapitułę z okazji jubileuszu futbolu nad Wisłą.

Czy jakikolwiek kibic polskiego futbolu nie słyszał albo nie czytał o osiągnięciach Widzewa z lat 80.? O dwóch mistrzostwach kraju i pamiętnych bojach z Liverpoolem czy Juventusem Turyn? Oczywiście dziś z perspektywy wielu dekad eksperci i komentatorzy mogą debatować, jaki wpływ na ówczesny kształt niezapomnianego zespołu mieli trenerzy czy poszczególni piłkarze. Ale bezdyskusyjny pozostaje fakt, że gdyby nie on, sukcesów Wielkiego Widzewa w ogóle by nie było. To właśnie prezes-wizjoner Ludwik Sobolewski sprawił, że z nieznanego szerszej rzeszy fanów miejskiego klubu czerwono-biało-czerwoni stali się marką rozpoznawalną nie tylko w kraju, ale także w Europie. To w dużej mierze dzięki niemu w walczącej zawsze do końca, charakternej i nieustępliwej drużynie rozkochali się kibice w całej Polsce. Niesamowity zmysł organizacyjny i umiejętność dobierania właściwych ludzi do realizacji swoich wizji doprowadziły łódzki klub na sam szczyt, a jemu samemu zagwarantowały pamięć i szacunek kolejnych pokoleń piłkarskich kibiców.

78 bramek w 138 meczach. Czternaście lat w narodowych barwach i miano najskuteczniejszego polskiego piłkarza w historii. Statystycznie gola dla reprezentacji strzela częściej niż w co drugim spotkaniu. My przypominamy pamiętne trafienia dla biało-czerwonych. Było z czego wybierać, bo od ponad dekady nie było roku, w którym „Lewy” nie ucieszyłby polskich kibiców.

Ta historia nie jest długa i sięga zaledwie 2018 roku. To właśnie wtedy Europejska Federacja Piłkarska wprowadziła w życie, zainicjowany cztery lata wcześniej, nowy format rozgrywek reprezentacyjnych. W dużym uproszczeniu chodziło o to, żeby zrezygnować z popularnych w przeszłości meczów towarzyskich i zastąpić je rywalizacją o stawkę. W Lidze Narodów UEFA liczy się bowiem nie tylko triumf w samych zmaganiach, ale również wywalczenie przepustek do mistrzostw Europy czy na mundial. Podzielenie zespołów na cztery dywizje sprawia z kolei, że mierzą się ekipy reprezentujące podobny poziom, a co za tym idzie jednostronne widowiska zdarzają się niezwykle rzadko. Jak pokazują dwie pierwsze edycje, zakończone kolejno triumfami Portugalii i Francji, pomysł okazał się trafiony, a kibice na całym świecie polubili nowe rozgrywki. Również nad Wisłą, tym bardziej, że reprezentacja Polski znajdując się wśród europejskiej elity, zyskała okazję do mierzenia się z najsilniejszymi zespołami Starego Kontynentu.

Ten mecz i ten moment kojarzą niemal wszyscy fani polskiego futbolu. 80. minuta ćwierćfinałowego meczu Pucharu Europy. 2 marca 1983 roku w starciu z wielkim Liverpoolem Widzew sensacyjnie prowadzi z mistrzem Anglii 1:0 i wcale nie zamierza na tym poprzestać. Wysoką piłkę na 16 metr dostaje jeden z najniższych wówczas zawodników na boisku – Wiesław Wraga. Przebojowy skrzydłowy, który na murawie pojawił się niespełna 10 minut wcześniej, nie kalkuluje. Uderza głową i wprowadza w stan euforii ponad 40-tysięczną publiczność na stadionie przy Alei Unii w Łodzi. Drugi gol strzelony Bruce’owi Grobbelaarowi okazuje się później kluczowy w kontekście walki mistrzów Polski o awans do najlepszej czwórki Pucharu Europy, a szczęśliwemu zdobywcy bramki daje miejsce w historii. O tym momencie sam zainteresowany opowiadał później setki, jeśli nie tysiące razy, odpowiadając na pytania dziennikarzy, kibiców czy po prostu znajomych. Nie inaczej będzie z pewnością przy okazji jego 59. urodzin, które właśnie świętuje.

Historia polskiego futbolu w wydaniu klubowym to nie tylko wspaniałe, niezapomniane mecze i zwycięstwa w europejskich pucharach, ale także efektowne bramki, którymi popisywali się nasi piłkarze. I choć w ostatnich latach priorytetem wszystkich bardziej niż styl jest awans drużyn znad Wisły do fazy zasadniczej poszczególnych rozgrywek, nie należy zapominać, że również Polacy w barwach naszych klubów, w przeszłości potrafili swoimi umiejętnościami zadziwiać fanów futbolu na europejskich arenach. Poniżej prezentujemy subiektywną listę dziesięciu, naszym zdaniem najefektowniejszych trafień.

Tej jesieni wszystko będzie inne niż zwykle. Zamiast rozgrywek ligowych do Bożego Narodzenia – rywalizacja o tytuł najlepszej reprezentacji globu. Mistrzostwa świata w 2022 roku znacząco będą różnić się od poprzednich. Bez długich obozów przygotowawczych i wielu meczów kontrolnych. Piłkarze niemal „z biegu” zamienią klubowe koszulki na narodowe trykoty i w dalekim Katarze przystąpią do najważniejszego turnieju czterolecia. Jak w tych nietypowych okolicznościach wypadną biało-czerwoni? Wierzymy, że będą w stanie zaprezentować swój potencjał i pokuszą się o lepszy wynik, niż na trzech mundialach XXI wieku, które kończyli już po fazie grupowej.

W ponad 100-letniej historii polskiego futbolu nie sposób wskazać wszystkich kluczowych czy przełomowych momentów. Właściwie każda dekada dostarczała wielkich emocji, niesamowitych zwrotów akcji i niezapomnianych sukcesów. Oczywiście, jak to w sporcie, porażek i rozczarowań również nie brakowało. Koncentrując się jednak na tym, co dobre, podjęliśmy nieco karkołomną próbę przygotowania zestawienia 20 wielkich momentów polskiego futbolu. Oczywiście jest to wyłącznie subiektywny wybór autora, a poniższą listę każdy może, wedle uznania, w całkowicie dowolny sposób rozbudować sam. Zasoby Biblioteki PZPN stoją przed Państwem otworem.   

Rok 2022 jest wyjątkowy dla jednego z najpopularniejszych i najbardziej zasłużonych klubów piłkarskich w Polsce. Po siedmiu latach od bankructwa i ośmiu od spadku z ekstraklasy, Widzew Łódź wrócił do krajowej elity. Wypełniony po brzegi stadion, rekordy sprzedanych karnetów i rzesza kibiców w całym kraju – nieobecność klubu z Miasta Włókniarzy wśród najlepszych na przestrzeni ostatniej dekady jest tym bardziej zauważalna, kiedy spojrzy się na to, co wokół niego dzieje się właśnie teraz. Ale jak to możliwe, że zespół, który w ostatnich latach znajdował się na peryferiach ligowego futbolu, zaczynając odbudowę od piątego poziomu rozgrywek, mimo braku sukcesów wciąż budzi tak duże emocje? To wszystko za sprawą wielkich drużyn, które w latach 80. i 90. XX wieku rozbudzały wyobraźnię sympatyków futbolu nad Wisłą, zdobywając w sumie cztery tytuły mistrzowskie i Puchar Polski, ale przede wszystkim tocząc niezapomniane boje z najsilniejszymi ekipami w Europie. My przypominamy dziesięć – naszym zdaniem – najważniejszych potyczek czerwono-biało-czerwonych na międzynarodowej arenie.

Kto wygrał pierwsze rozgrywki w historii? Kto ma na koncie najwięcej tytułów? Kto okazał się najlepszy w poprzednim sezonie? Pytań dotyczących piłkarskiego Pucharu Polski nie brakuje. Poniżej przedstawiamy zbiór najważniejszych pojęć i faktów związanych z rozgrywkami, które z roku na rok cieszą się coraz większą popularnością.

Maskotki od lat towarzyszą sportowym zmaganiom. Zagrzewają do walki zawodników i wprawiają w dobry humor wspierających sportowców kibiców. W rywalizacji klubowej często mają wręcz status symboli, nierozerwalnie związanych z poszczególnymi zespołami. Oczywiście nie może ich też zabraknąć podczas wielkich międzynarodowych imprez, a ich przygotowanie dokonywane jest przez organizatorów z wielką starannością. Dzięki temu, poza osiągnięciami samych zespołów czy zawodników, po latach fani często wspominają właśnie te sympatyczne, pluszowe postaci. My przyjrzymy się tym, które towarzyszyły polskim piłkarzom podczas ich najważniejszych występów w historii.

Biorąc pod uwagę liczbę sezonów, w których polskie kluby rozpoczynały walkę na europejskiej arenie, Lech Poznań ustępuje tylko warszawskiej Legii. Choć trzeba przyznać, że ilość spotkań rozegranych w pucharach w przypadku Kolejorza gwałtownie wzrosła dopiero w XXI wieku. W 2022 roku zespół z ulicy Bułgarskiej znów, niestety bez powodzenia, próbował sforsować bramy Ligi Mistrzów. Historia jego pojedynków z europejskimi rywalami jest jednak bogata również w wiele udanych występów, z których przypominamy naszym zdaniem te najważniejsze.

Dobre wejście w mecz – to zdaniem wielu, kluczowy aspekt w kontekście walki o końcowy sukces. I choć wielokrotnie mogliśmy się przekonać, że szybko zdobyta bramka, wcale nie musi gwarantować wygranej, z pewnością ułatwia rywalizację w kolejnych fragmentach spotkania. Reprezentacji Polski pięciokrotnie w historii udało się trafić do bramki rywala w czasie krótszym niż 60 sekund. Co ciekawe dwa z tych spotkań nie zakończyły się wygraną biało-czerwonych.   

Nasz futbol chciał podnieść na wyższy poziom, a kibiców i dziennikarzy przeprowadzić na „jasną stronę księżyca”. Często nadąsany, ironiczny, wręcz złośliwy, bronił się jednak ogromną widzą i doświadczeniem. Kiedy 11 lipca 2006 roku, po nieudanych mistrzostwach świata w Niemczech, prezes PZPN Michał Listkiewicz ogłosił, że miejsce Pawła Janasa zajmie właśnie on, stało się jasne, że dla polskiej piłki nożnej jest to moment historyczny. Holender Leo Beenhakker został bowiem pierwszym szkoleniowcem z zagranicy, któremu w pełni, samodzielnie powierzono losy naszej drużyny narodowej. Dla wszystkich była to więc sytuacja zupełnie nowa, a rzecz jasna nie brakowało również krytyków takiej decyzji. Nowy selekcjoner zrealizował jednak postawiony przed nim cel. Choć początki nie były łatwe, pierwszy raz w historii wprowadził biało-czerwonych do mistrzostw Europy.

Srebrny medalista olimpijski z Barcelony. Blisko 40 meczów rozegranych w pierwszej reprezentacji Polski. Legendarny kapitan Widzewa, z którym sięgnął po dwa tytuły mistrzowskie i grał w Champions League. Bez wątpienia jeden z najlepszych obrońców w kraju lat 90. Tomasz Łapiński, bo o nim mowa, po zakończeniu kariery na boisku przygody z futbolem jednak nie zakończył. Od lat dzieli się swoim doświadczeniem jako ekspert telewizyjny. Media to jednak nie jedyna nie związana z piłką pasja obrońcy, który 1 sierpnia kończy 53 lata.

Pięć tytułów mistrza Polski i trzy krajowe puchary. Więcej meczów we włoskiej Serie A niż w polskiej ekstraklasie. Występy w reprezentacji Polski w kolejnych kategoriach wiekowych i w końcu ponad 40 spotkań w kadrze A, w tym udziały w mistrzostwach świata i mistrzostwach Europy. Taki dorobek, biorąc pod uwagę trzy dekady życia, musi budzić uznanie. Bartosz Bereszyński, który obchodzi właśnie 30. urodziny, ma się czym pochwalić. Co nie oznacza, że jest już w pełni usatysfakcjonowany swoim sportowym dorobkiem. Z pewnością liczy bowiem, że już późną jesienią po wyjeździe z drużyną narodową do dalekiego Kataru, jego piłkarskie CV wzbogaci się o kolejne ważne osiągnięcie.

Jego kariera jest bodaj najbardziej błyskotliwą wśród wszystkich polskich piłkarzy w ostatnich latach. W czasach, w których o sile ofensywnej reprezentacji Polski decydowali przede wszystkim Robert Lewandowski i Arkadiusz Milik, dość niespodziewanie pojawił się ważny dla nich konkurent. Z polskiej ekstraklasy przebojem wdarł się do jednej z najsilniejszych lig świata. O jego wyczynach rozpisywały się sportowe media w całej Europie, a nazwisko Piątek w sezonie 2018/19 było bodaj najczęściej wymienianym nazwiskiem polskiego sportowca przez kibiców i dziennikarzy w Europie. I choć później jego kariera, jak się wydaje, nieco wyhamowała, wszystko wciąż jeszcze przed nim. 1 lipca Krzysztof Piątek świętuje bowiem dopiero 27. urodziny.

Powiedzieć o nim „osobowość” to zdecydowanie za mało. Z pewnością trudno znaleźć w polskim futbolu w ostatnich trzech dekadach postać równie barwną, a zarazem kontrowersyjną. Trenera, którego jedni uwielbiają, a inni kontestują jego warsztat i umiejętności. Który na krajowym podwórku osiągnął wszystko. Przeżywał chwile chwały, ale także wielkiego rozczarowania. I mimo że Franciszek Smuda obchodzi właśnie 74. urodziny, można być pewnym, że jeszcze nie raz o nim usłyszymy.

Siedem klubów w dziesięć lat. Można powiedzieć, że długo szukał swojego miejsca. Jednak ostatnie sezony wskazują na to, że w końcu je znalazł. W dniu 32. urodzin może śmiało stwierdzić, że wiele sportowych planów udało mu się zrealizować. Niektóre marzenia, jak chociażby gra w lidze hiszpańskiej, wciąż czekają na urzeczywistnienie. Czasu nie powinno zabraknąć, bo przed Mateuszem Klichem jeszcze wiele lat kariery.

Ta historia trwa już ponad 90 lat. Reprezentacja Polski mierzyła się z Belgami 20-krotnie. I rzadko zdarza się, żeby bilans rywalizacji dwóch drużyn narodowych był aż tak wyrównany. 7 wygranych, 6 remisów, 7 porażek – Czerwone Diabły niezależnie od rozgrywek zawsze były godnym rywalem dla biało-czerwonych. Również teraz, nie tylko za sprawą boiskowego pseudonimu zespołu z Beneluksu było wiadomo, że drużynę Czesława Michniewicza czeka piekielnie trudne zadanie. I falstart podopiecznych Roberto Martíneza w obecnym sezonie Ligi Narodów z sąsiadami z Holandii (1:4) nie mógł uśpić czujności naszych piłkarzy. A jednak nasi piłkarze o potencjale rywala dotkliwie przekonali się w Brukseli. Duże możliwości Belgów dla nikogo nie były jednak zaskoczeniem, bo w ostatniej dekadzie stali się jedną z wiodących sił europejskiego futbolu. Wystarczy wspomnieć, że obecnie to najwyżej sklasyfikowana drużyna ze Starego Kontynentu w rankingu FIFA (zajmuje 2. miejsce ustępując tylko Brazylii), która na ostatnim mundialu wywalczyła brązowy medal, a dwa kolejne Euro kończyła w czołowej ósemce.

Takiego turnieju jeszcze nie było. Po raz pierwszy w historii Polska została współgospodarzem piłkarskiej imprezy najwyższej rangi. I mimo że wielu wątpiło w powodzenie organizacyjne, wszystko przebiegło bez większych problemów. Zawiedli tylko polscy piłkarze.

To nie jest prosta historia. To nie jest historia sportowca, który od samego początku kroczył właściwą drogą do celu. Historia kogoś, kto nie popełniał błędów i zawsze w pełni profesjonalnie podchodził do swoich obowiązków. To opowieść o człowieku „po przejściach”, który mimo trudności i wielu perturbacji był w stanie osiągnąć sukces. Grać na najwyższym poziomie w czołowych ligach świata i reprezentować Polskę na najważniejszych imprezach. Kamil Grosicki przez 34 lata swojego życia udowodnił, że dzięki determinacji i pracy nad samym sobą można spełnić marzenia. I z całą pewnością nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

Początek lata, koniec roku szkolnego, czas wakacji i wypoczynku – z pewnością trudno znaleźć kogokolwiek, kto przez długich 11 miesięcy nie czekałby właśnie na… czerwiec. Promienie słońca, sprzyjająca aura i coraz dłuższe dni wprawiają większość z nas w błogi nastrój i dostarczają zdecydowanie większych pokładów dobrego humoru. Jest jednak coś, co statystycznego człowieka różni od zagorzałego fana piłki nożnej. Bo ten drugi zapytany o pierwsze skojarzenie z szóstym miesiącem roku odpowie bez zastanowienia – wielkie reprezentacyjne imprezy mistrzowskie! I tak z pewnością byłoby również tym razem, gdyby mundial pierwszy raz w historii nie wylądował na Bliskim Wschodzie. A, że jakakolwiek aktywność na świeżym powietrzu o tej porze roku w Katarze zagrażałaby zdrowiu i życiu zawodników, turniej przesunięto o pięć miesięcy, zmieniając panujące od dziesięcioleci futbolowe przyzwyczajenia. Nie oznacza to jednak, że w czerwcu A.D. 2022 kibice piłkarscy będą mogli narzekać na nudę. Wręcz przeciwnie – czeka ich mnóstwo emocji!

Mistrz Polski, król strzelców ekstraklasy, zdobywca Pucharu Polski, niespełniony w reprezentacji. Urodzony na Śląsku, uwielbiany również w Łodzi. Dla kibiców GKS-u Katowice i Widzewa po prostu legenda. O kim mowa? Oczywiście o Marku Koniarku, który obchodzi właśnie 60. urodziny.

Takie „transfery” w światowym sporcie już wtedy nie były niczym nowym. Roger Guerreiro to nie pierwszy i nie ostatni zawodnik urodzony poza granicami naszego kraju, który reprezentował polskie barwy. W futbolu szlaki przetarł mu Emmanuel Olisadebe. Nigeryjczyk z polskim paszportem błyszczał w koszulce z orłem na piersi w eliminacjach mistrzostw świata 2002 i pojechał z drużyną narodową na turniej do Korei Południowej i Japonii. Występujący od 2006 roku w warszawskiej Legii Brazylijczyk miał wzmocnić drużynę prowadzoną przez Leo Beenhakkera, która przygotowywała się do historycznego występu na Euro 2008. To właśnie holenderski selekcjoner był jednym z głównych orędowników przyznania Rogerowi polskiego paszportu. A, że ta koncepcja spotkała się z uznaniem Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, obchodzący właśnie 40. urodziny pomocnik, na austriacko-szwajcarskie mistrzostwa Europy pojechał. I jak się okazało był jedynym z biało-czerwonych, który podczas turnieju wpisał się na listę strzelców.

Minęło już 10 lat… Choć niektórym może wydawać się to zaskakujące, to rzeczywistość jest właśnie taka, że największy polski stadion w 2022 roku świętuje dokładnie dekadę istnienia. W tym czasie PGE Narodowy w Warszawie gościł wiele sław światowej muzyki, uczestników wydarzeń biznesowych, targów, a także przedstawicieli wielu dyscyplin m.in. żużlowców, siatkarzy, zawodników sportów walki czy nawet windsurferów. Pełnił też funkcję szpitala, w którym personel medyczny ratował zdrowie i życie pacjentów podczas pandemii COVID-19. Przede wszystkim jednak, był tym, do czego został stworzony – areną wielkich piłkarskich spotkań i domem reprezentacji Polski. Do tej pory biało-czerwoni podejmowali rywali w tym miejscu 32 razy. Wygrali 19-krotnie i tylko w 4 przypadkach schodzili z boiska pokonani. I choć niesamowita seria meczów bez przegranej (trwająca blisko 8 lat) dobiegła już końca, spotkań, do których warto wrócić pamięcią, nie brakuje.

Etatowy reprezentant Polski, kluczowy zawodnik jednej z czołowych drużyn Serie A. Od kilku lat w kręgu zainteresowań topowych klubów w Europie. A wszystko dopiero mniej więcej na półmetku kariery. Piotr Zieliński, podpora drugiej linii kadry Czesława Michniewicza i SSC Napoli, na brak ofert z pewnością nie narzeka, a media coraz głośniej spekulują o ewentualnym opuszczeniu przez niego Półwyspu Apenińskiego. Czy trafi na Wyspy, czy może jednak zostanie w klubie, z którym wiąże go jeszcze dwuletni kontakt? I jak to wpłynie na jego dyspozycję przed katarskim mundialem? W dniu 28. urodzin reprezentant Polski z pewnością ma o czym myśleć. Tego, czego należy mu życzyć, to przede wszystkim dokonania możliwie najlepszego wyboru dla niego i naszej drużyny narodowej.

Jeśli ktoś uważa, że piłkarz może osiągać sukcesy tylko wtedy, gdy na najwyższy poziom wzniesie się w ekspresowym tempie, najlepiej jeszcze jako nastolatek, to jest w błędzie. I potwierdza to historia Waldemara Soboty. Piłkarska Polska usłyszała o nim w 2010 roku, kiedy w barwach Śląska zadebiutował w ekstraklasie. Przebojowy skrzydłowy miał wówczas już 23 lata, co dla wielu może być zbyt „dojrzałym” wiekiem jak na nowicjusza w najwyższej klasie rozgrywkowej. On jednak przełamał stereotypy i udowodnił, że talentem i zaangażowaniem można osiągnąć naprawdę wiele. Mistrzostwo Polski, gra w europejskich pucharach, blisko 20 występów w reprezentacji Polski i kariera za granicą – to wszystko sprawia, że patrząc na ostatnią dekadę, w dniu swoich 35. urodzin, Sobota może czuć satysfakcję.

„Jestem zadowolony ze swojej kariery i ze wszystkich decyzji, jakie w niej podjąłem. Choć niedosyt jest”. To stwierdzenie, które w dniu swojego pożegnalnego występu (21 czerwca 2009 roku w Tychach) wypowiedział Radosław Gilewicz, najtrafniej oddaje przygodę z piłką utalentowanego napastnika. Blisko dwie dekady z powodzeniem rywalizował na stadionach Polski, Szwajcarii, Niemiec i Austrii. Jeśli szukać powodów do niedosytu, należy z pewnością wskazać na drużynę narodową, z którą nie osiągnął wymarzonych sukcesów. Zawodnik, który biało-czerwone barwy reprezentował dziesięciokrotnie, obchodzi właśnie 51. urodziny.

Rola trzeciego z pewnością nie jest wymarzoną dla bramkarza, ale on nigdy nie obrażał się na rzeczywistość. Zawsze doceniał możliwość bycia częścią reprezentacji Polski. Los sprawił, że trafił w kadrze na epokę Wojciecha Szczęsnego i Łukasza Fabiańskiego, ale i tak na swoim koncie ma wyjazd na Euro 2020 i sześć występów w bluzie z orłem na piersi. Swoje ambicje Łukasz Skorupski w pełni realizuje we Włoszech, gdzie występuje od blisko dekady. Tygodnie poprzedzające 31. urodziny polskiego bramkarza są dla niego szczególnie udane. Jego klub – Bologna FC jest już pewny pozostania w najwyżej klasie rozgrywkowej, a on sam zbiera świetne recenzje za ostatnie występy.

Piłkarz, trener, selekcjoner, działacz, w końcu prezes PZPN. Zajmuje szczególne miejsce w dziejach polskiego futbolu. Trudno bowiem znaleźć wiele postaci, które zapisały się w historii jakiejkolwiek dyscypliny sportu na tak wielu płaszczyznach. Na boisku błyszczał nie tylko w świetle reflektorów (skąd charakterystyczny pseudonim „Bello di notte” czyli „piękny nocą”, który nadali mu fani Juventusu), wprawiając w zachwyt nie tylko kibiców Starej Damy, ale także Romy, Widzewa, Zawiszy czy reprezentacji Polski. Dla drużyny narodowej zdobył w sumie 24 bramki i stanął z nią na podium mistrzostw świata w Hiszpanii. Poniżej przedstawiamy subiektywny alfabet związany z osobą Zbigniewa Bońka.

Dla Lecha to nie jest zwyczajny sezon. Od dawna było wiadomo, że 2022 rok dla społeczności skupionej wokół Kolejorza będzie wyjątkowy. W stulecie istnienia klubu dla wszystkich w Wielkopolsce było i jest jasne, że zespół prowadzony przez Macieja Skorżę musi walczyć o pełną pulę, na każdym możliwym froncie. Plan ekipa z Poznania konsekwentnie realizuje już od jesieni. W kulminacyjnym momencie sezonu, piłkarze z Bułgarskiej wciąż walczą o mistrzostwo kraju i triumf w Fortuna Pucharze Polski. I mimo, że najważniejsze rozstrzygnięcia wciąż jeszcze przed nami, jeden historyczny sukces lechici już zapisali na swoim koncie – drogę do wielkiego finału Pucharu Tysiąca Drużyn pokonali bez straty bramki. Z taką sytuacją, w blisko 100-letniej historii rozgrywek, mamy do czynienia dopiero po raz piąty!

Polacy kochają seriale! Taką tezę już od wielu lat potwierdzają badania oglądalności zarówno telewizji, jak i internetu. Do regularnego oglądania filmowych „tasiemców” przyznaje się zdecydowana większość z nas. A jeśli coś sprawdza się na szklanym ekranie, to równie dobrze może sprawdzić się… w sporcie. W przypadku Fortuna Pucharu Polski sezonu 2021/2022 mieliśmy do czynienia z drugim odcinkiem serii pt. „Triumf Rakowa”. Pokonując poznańskiego Lecha na PGE Narodowym w Warszawie podopieczni Marka Papszuna obronili tytuł wywalczony rok wcześniej w Lublinie i dołączyli do elitarnego grona klubów, które takim osiągnięciem mogły się pochwalić w przeszłości.

Jego historia nie jest oczywista. Choć piłkarzy urodzonych poza granicami naszego kraju, a reprezentującymi biało-czerwone barwy było już kilku, on nie jest przykładem ekspresowego przyznania polskiego paszportu. Choć urodził się w Brazylii, życie poniosło go do kraju nad Wisłą. To tu przez lata pracował na swoje nazwisko, podkreślając jednocześnie, że jest „u siebie”. Jego przodkowie wyemigrowali bowiem z Polski do Ameryki Południowej. Formalne nadanie Cionkowi obywatelstwa, nie oznaczało automatycznego powołania do reprezentacji. Musiał na nie trochę poczekać i zasłużyć występami na boisku. W koszulce z orłem na piersi wystąpił 21 razy, m.in. na mistrzostwach Europy we Francji i na mundialu w Rosji. W dniu 36. urodzin Thiago Cionek może z satysfakcją patrzeć na swoje dotychczasowe dokonania. Ale już z nieco dalszej perspektywy, bowiem od dekady reprezentuje barwy klubów z Półwyspu Apenińskiego.

Nie ma w polskiej piłce dwóch ludzi, których łączyłoby więcej. Obaj są bramkarzami. Obaj światowej klasy. Do wielkiego futbolu obaj jechali tą samą drogą, a właściwie ulicą Łazienkowską w Warszawie. Później spotkali się na Ashburton Grove w Londynie. Przez lata na zmianę, z sukcesami, strzegli reprezentacyjnej bramki. Wojciech Szczęsny i Łukasz Fabiański nawet urodziny świętują tego samego dnia – 18 kwietnia.

1984 rok był wyjątkowo udany dla francuskiego futbolu. Nad Sekwaną odbywały się mistrzostwa Europy, w których ekipa Trójkolorowych pierwszy raz w historii sięgnęła po Puchar Henriego Delaunaya. I choć on sam nie mógł oczywiście tego pamiętać, to właśnie z tym wydarzeniem zbiegły się pierwsze miesiące życia urodzonego w Troyes piłkarza. Wtedy rodzice małego Damiena Perquisa zapewne jeszcze nie planowali sportowej kariery syna. A z całą pewnością nie mogli zakładać, że w przyszłości reprezentować będzie... biało-czerwone barwy.

Jeśli mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych – on jest najlepszym przykładem na to, że jednak są. Architekt największych sukcesów reprezentacji Polski, wybitny szkoleniowiec, a przy tym skromny i życzliwy człowiek. Kazimierz Górski poprzez swoje dokonania w roli trenera naszej drużyny narodowej zapracował na zaszczytne i jak najbardziej należne mu miejsce nie tylko w historii naszego futbolu, ale całego polskiego sportu. I choć jego życiorys wielokrotnie był podstawą do szerokich, „książkowych” opracowań, my w encyklopedycznym skrócie przybliżamy postać Trenera Tysiąclecia. 

Jeszcze w lutym wydawało się, że 24. marca oczy wszystkich polskich kibiców zwrócone będą na Moskwę, gdzie biało-czerwonych miała czekać półfinałowa batalia w barażach o mundial. Bezprawna agresja Rosji na Ukrainę rozpoczęta równo miesiąc wcześniej sprawiła jednak, że reprezentacja tego kraju została zawieszona we wszystkich rozgrywkach i ukarana walkowerem. Polacy automatycznie znaleźli się w decydującej fazie, oczekując na rozstrzygnięcie starcia Szwedów z Czechami. Stało się jasne, że przed arcyważnym spotkaniem na Stadionie Śląskim konieczne będzie rozegranie meczu kontrolnego z silnym rywalem, tym bardziej, że na debiut w roli selekcjonera czeka Czesław Michniewicz. Wybór od początku wydawał się naturalny, bo Szkoci którzy też liczą się w walce o wyjazd do Kataru, są rywalami Ukrainy i jak sytuacja na to pozwoli, zmierzą się z nią dopiero w czerwcu. Dlatego zamiast na wschód, polscy piłkarze udadzą się na zachód Europy, żeby sprawdzić formę przed najważniejszym meczem półrocza.

Przełom lat 80. i 90. XX wieku mówiąc eufemistycznie, nie był najlepszym okresem w historii polskiej piłki nożnej. Po erze sukcesów reprezentacji na mundialach 1974 i 1982, a także europejskiej karierze Zbigniewa Bońka czy Józefa Młynarczyka, nadszedł czas zdecydowanie bardziej ubogi w pozytywne wydarzenia w najbardziej popularnej dyscyplinie sportu w naszym kraju. Jeśli chciałoby się wskazać moment przełomowy, w którym kibice znów zaczęli mieć więcej powodów do radości, był to z całą pewnością początek nowego tysiąclecia. I tak się składa, że zarówno w wymiarze klubowym, jak i reprezentacyjnym, uosobieniem tych „lepszych czasów” stał się on – Jerzy Dudek. Trzeci w dziejach Polak, który sięgnął po najcenniejsze klubowe trofeum na Starym Kontynencie – Puchar Europy. A także bramkarz, bez którego trudno sobie wyobrazić zakończenie 16-letniej nieobecności biało-czerwonych w mistrzostwach świata. Jeśli dodamy do tego występy w czołowych klubach Holandii, Anglii i Hiszpanii, jawi nam się obraz piłkarza spełnionego, który przez kilkanaście lat dostarczał nam wielkich, pozytywnych emocji, a po zawieszeniu piłkarskich butów i rękawic na kołku pokazał, że w nowej rzeczywistości również potrafi znaleźć dla siebie doskonałe miejsce.

Tym kim dla reprezentacji Polski mężczyzn jest Robert Lewandowski, dla drużyny narodowej w kobiecej odmianie futbolu jest ona. I choć zamiast strzelać gole, strzeże dostępu do bramki, jest bez wątpienia jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci polskiej piłki w Europie. Jako pierwsza Polka stanęła przed szansą zwycięstwa w Lidze Mistrzyń, jednak dotychczas (mimo trzech podejść) ten cel ma jeszcze do zrealizowania. Zaczynała na lubelszczyźnie, reprezentowała barwy Motoru i Górnika Łęczna, ale od blisko dekady podbija europejskie stadiony. Była ulubienicą trybun w Paryżu, teraz stoi między słupkami VfL Wolfsburg i wiele wskazuje na to, że największe wyzwania wciąż jeszcze przed Katarzyną Kiedrzynek.

Od kapitana do selekcjonera. Nieczęsto zdarza się, żeby piłkarze, którzy na murawie osiągali reprezentacyjny poziom, również w karierze szkoleniowej odnosili znaczące sukcesy. On jest przykładem na to, że to możliwe. Srebrny medal igrzysk olimpijskich, ponad czterdzieści występów w pierwszej reprezentacji. W obu drużynach pełnił funkcję kapitana. Dał się poznać jako lider również w zespołach klubowych. Po zakończeniu gry w piłkę wspinał się na kolejne szczeble kariery trenerskiej i wreszcie otrzymał nominację na stanowisko selekcjonera. Z kadrą narodową wywalczył awans na mistrzostwa Europy. I choć nie dane mu było poprowadzić drużyny narodowej w turnieju finałowym, w dniu 51. urodzin pracuje już nad realizacją kolejnego ambitnego zadania – utrzymania ekstraklasy dla krakowskiej Wisły.

Jeśli ktoś chciałby wskazać polskiego zawodnika, który po zakończeniu gry w piłkę najlepiej odnalazł się w nowej rzeczywistości, on mógłby być z pewnością jednym z głównych kandydatów. Być może na mnogość pomysłów na „życie po życiu” wpłynęła jego bogata kariera na murawie, doświadczenie zdobywane poza granicami Polski i występy w drużynie narodowej. Fakty są bowiem takie, że w jego piłkarskim CV nie brakuje sukcesów. Odkąd w 2008 roku zawiesił buty na kołku, wciąż wydaje się być nienasycony. I kto wie, może już nie długo Tomaszowi Rząsie uda się zrealizować kolejny, życiowy cel.

Choć stadion Widzewa w Łodzi to nie Estadio Azteca w Meksyku, eliminacje mistrzostw świata to nie ćwierćfinał mundialu, San Marino to nie Anglia, a Jan Furtok to nie Diego Maradona, jest coś co nierozerwalnie połączyło urodzonego w Katowicach napastnika z jednym z najlepszych zawodników w dziejach futbolu. Niewielu jest bowiem piłkarzy, którzy poza niewątpliwym talentem i dokonaniami w „sportowym” duchu rywalizacji, bramkarza rywali pokonali… ręką. „Ręka Boga” Argentyńczyka przyczyniła się do drugiego, największego sukcesu ekipy z Ameryki Południowej w historii (zdobycia Pucharu Świata na turnieju w 1986 roku). Ręka Polaka dała skromne eliminacyjne zwycięstwo, w niespodziewanie trudnym starciu z europejskim Kopciuszkiem. I choć sam Furtok wielokrotnie podkreślał, że nie ma już ochoty wspominać tego kwietniowego popołudnia 1993 roku, 29 lat później, w dniu jego 60. urodzin z pewnością znów o nim usłyszy. Bo to wydarzenie zapisało się w historii polskiego futbolu.

W dzisiejszych czasach powiedzielibyśmy, że jego nazwisko nie pojawiało się na pierwszych stronach gazet czy w nagłówkach portali internetowych. Nigdy nie był czołową postacią zespołów, w których występował, ale jego rola była nie do przecenienia. Przebojowy skrzydłowy i boczny obrońca, obdarzony silnym uderzeniem z dystansu. Dla kibiców Pogoni Szczecin do dziś jest jedną z klubowych legend. To właśnie w barwach Portowców święcił największe sukcesy. Na swoim koncie zapisał również 37 występów w narodowych barwach, będąc jedną z najważniejszych postaci drużyny, która walczyła na mundialu w Meksyku. Marek Ostrowski, którego historię przypominamy, zmarł przedwcześnie w 2017 roku.

Ekstraklasa, Bundesliga, Eredivisie, Serie A, Ligue 1. I przede wszystkim reprezentacja Polski. W większości kluczowa rola w silnych zespołach. Takim życiorysem nie powstydziłby się niejeden weteran futbolu. Zaczynał jako wielka nadzieja polskiej piłki, wiele już osiągnął, ale wydaje się, że największe wyzwania i sukcesy wciąż jeszcze przed nim. I choć Arkadiusza Milika zna pewnie każdy polski kibic, napastnik Olympique’u Marsylia obchodził dopiero 28. urodziny.

Nie jest przykładem sportowca, w klasycznym, podręcznikowym tego słowa znaczeniu. Od zawsze wzbudzał wiele kontrowersji, nie tylko na boisku, ale także poza nim. Charyzmatyczny i charakterny, odważnie dyrygował linią obrony kolejnych klubów i reprezentacji Polski. I mimo ponad 40 lat na karku, niezmiennie trzymał wysoki poziom, w końcówce kariery broniąc bramki „swojej” Legii Warszawa. Zdarzało się, że mimo upływu czasu i olbrzymiego doświadczenia, jego temperament dawał o sobie znać, ale taki właśnie jest. A większość kibiców średniego i młodego pokolenia w ogóle nie wyobraża sobie polskiego futbolu bez niego – Artura Boruca. I choć ponad 25-letnia kariera golkipera dobiegła końca, można być pewnym, że w pamięci fanów nie tylko nad Wisłą, znalazł należne sobie miejsce.

„Piłka jest moją pasją i moim życiem” – kiedy takie słowa padają z ust człowieka będącego już w sile wieku, który na świat przyszedł w przededniu II wojny światowej,  to nie mogą być rzucane na wiatr. Bez wątpienia dziś, pod takim stwierdzeniem podpisałyby się setki milionów ludzi na świecie, ale tylko nieliczni mają na ich poparcie swoje dokonania. Droga Władysława Żmudy na piłkarskie salony nie była ława. Dzieciństwo w najstraszniejszych latach XX wielu musiało odcisnąć piętno na całym jego późniejszym życiu. Po zakończeniu wojny wiedział, że to sport będzie tym, z czym zwiąże na lata swoją przyszłość. Choć początkowo nie myślał o karierze na boisku, czy na trenerskiej ławce.

Nie trzeba być wielkim sportowcem, by odnosić sukcesy w roli szkoleniowca. Ta teza idealnie sprawdza się w przypadku piłki nożnej, a jednym z najlepszych dowodów na jej prawdziwość jest historia Czesława Michniewicza. Choć wydaje się, że najlepsze lata i największe osiągnięcia wciąż jeszcze przed nim, dotychczasowego CV „polskiemu Mourinho” już teraz może pozazdrościć wielu trenerów nad Wisłą. Drugie półwiecze swojego życia rozpoczął od wielkiej zmiany, zaryzykował i postawił na największe wyzwanie w karierze. 31 stycznia 2022 roku został selekcjonerem reprezentacji Polski. 

15 meczów i tylko 6 wygranych. Rozczarowanie na przełożonym z powodu pandemii Euro 2020 i awans do baraży o mistrzostwa świata w Katarze. Tak najkrócej można podsumować rok 2021 w wykonaniu reprezentacji Polski. Nadzieje były z pewnością dużo większe, ale boiskowa rzeczywistość, szczególnie na mistrzostwach Europy, boleśnie je zweryfikowała. Ostatnich 12 miesięcy to także praktycznie w całości era Paulo Sousy. Portugalczyk już w styczniu dość niespodziewanie dla kibiców zastąpił na stanowisku Jerzego Brzęczka, żeby w samej końcówce roku, równie nieoczekiwanie rozstać się z Polską. Choć bilans jego pracy z biało-czerwonymi z całą pewnością nie jest dla nikogo satysfakcjonujący, nasza reprezentacja wciąż liczy się w walce o wyjazd na mundial. I kto wie, może w grudniu 2022 roku do kolejnego podsumowania, będziemy zabierać się w dużo lepszych nastrojach. Na razie jednak patrzymy na to, co za nami... A wszystko zaczęło się w Budapeszcie.

Przed zmaganiami Ligi Narodów 2022/2023 wszystko jest już jasne. W trzeciej edycji rozgrywek reprezentacja Polski znów rywalizować będzie w najwyższej Dywizji A i tym razem trafiła do grupy 4. Biało-czerwonych czekają aż dwie wyprawy do krajów Beneluksu. I choć z Pomarańczowymi przyszło nam się mierzyć w poprzednich rozgrywkach, to już na sprawdzenie się na tle Belgów musieliśmy czekać znacznie dłużej. Podobnie sytuacja ma się w przypadku Walijczyków, których los drużynie Paulo Sousy przydzielił z czwartego – teoretycznie najsłabszego – koszyka. Po losowaniu w Nyonie jedno jest pewne: w czerwcu i wrześniu czekają nas wielkie emocje. Na poparcie tych słów poniżej krótko przypominamy, jak zmagania z tymi rywalami przebiegały w przeszłości.

Jeśli chciałoby się wskazać kilka najwybitniejszych postaci reprezentacji Polski w XXI wieku, Jakub Błaszczykowski z całą pewnością byłby jedną z nich. Wystarczy zauważyć, że na liście zawodników, którzy w narodowych barwach rozegrali najwięcej spotkań w historii, z dorobkiem 108 występów, ustępuje tylko Robertowi Lewandowskiemu. Zagrał na trzech wielkich imprezach: mistrzostwach Europy 2012 i 2016 oraz na mundialu 2018. W karierze klubowej świętował mistrzostwo Polski z Wisłą Kraków i dwukrotnie mistrzostwo Niemiec z Borussią Dortmund. Występował też w Fiorentinie i VfL Wolfsburg.

Piłkarskich dokonań może mu pozazdrościć większość kolegów z boiska. Mistrzostwo i dwa Superpuchary Polski, 65 występów w kadrze i członkostwo w Klubie Wybitnego Reprezentanta. Udział w trzech wielkich turniejach, a także kariera na zachodzie Europy. Takie CV musi robić wrażenie. W dniu 38. urodzin dla Dariusza Dudki te osiągnięcia są już tylko wspomnieniem, po tym jak w 2019 roku ostatecznie zakończył zawodniczą karierę. Co jednak nie znaczy, że rozstał się z futbolem. Wszystko wskazuje bowiem na to, że właśnie zmierza w stronę pierwszego, dużego sukcesu w nowej, szkoleniowej roli.

Pierwszy dzień listopada to zawsze czas wspomnień, zadumy i modlitwy w intencjach tych, których już z nami nie ma. W ciągu minionych 12 miesięcy pożegnaliśmy wiele wybitnych postaci futbolu. Nie tylko tych, którzy swoje życie aktywnie związali z tą dyscypliną sportu, ale również takich, którzy przez lata ją popularyzowali i opisywali. To był także czas odejścia wielkich rywali, którzy w przeszłości stawali na drodze reprezentacji Polski, a także postaci wybitnych, wręcz pomnikowych, które zyskały nieśmiertelność stając się na zawsze ikonami piłki nożnej na całym świecie.

Niewiele jest w historii polskiego futbolu postaci tak tragicznych. Opowieści, które nie mają szczęśliwego zakończenia. W których nie ma pozytywnych zwrotów akcji i które ostatecznie puentuje dramat piłkarza, ale przede wszystkim człowieka. Stanisław Burzyński był jednym z czołowych bramkarzy kraju w latach 70. Robił systematyczne postępy, zdobywał uznanie i popularność. Zadebiutował w drużynie narodowej, a na horyzoncie pojawiał się zagraniczny transfer. Wszystkie plany legły jednak w gruzach w pewien zimowy, lutowy wieczór 1980 roku. Po nim już nic nie było takie samo.

Przeważnie przed meczami z rywalami takimi jak San Marino, kibice zastanawiają się nie czy, ale jak wysokie zwycięstwo odniosą biało-czerwoni. I choć powszechne zwykło się mawiać, że w Europie nie ma już słabych drużyn, ekipa złożona w dużej mierze z amatorów jest przykładem na to, że jednak są. Trudno bowiem oczekiwać, żeby reprezentacja przez lata okupująca ostatnie miejsce w rankingu FIFA była w stanie podjąć rywalizację choćby z zespołami aspirującymi do czołówki Starego Kontynentu. Dlatego również teraz mecz na PGE Narodowym będzie szansą dla selekcjonera Paulo Sousy sprawdzenia zmienników i przećwiczenia różnych wariantów, przed spotkaniami z silniejszymi rywalami. Trzy punkty są po prostu obowiązkiem, a za sensację należałoby uznać zdobycie przez gości w Warszawie choćby jednej bramki.

Nie czy, ale jak wysoko zwycięży reprezentacja Polski? Ile razy do bramki znów trafi Robert Lewandowski? Takie pytania niemal w przededniu kolejnego starcia o punkty w eliminacjach katarskiego mundialu zadają sobie kibice nad Wisłą. I nie można się temu dziwić, bo San Marino jest tym rywalem, którego prawie zawsze doświadczaliśmy wyjątkowo dotkliwie. Jednak w ponad stuletniej historii polskiego futbolu nasza drużyna notowała efektowne wygrane i dokonywała niecodziennych wyczynów nie tylko z amatorami z tej niewielkiej republiki. My przypominamy kilka, które naszym zdaniem zasługują na szczególną uwagę. Maroko, Haiti, Korea Północna czy Gruzja… Między innymi fani reprezentacji tych państw mają podstawy do tego, aby słysząc hasło „Polska” poczuć dreszczyk, niekoniecznie pozytywnych, emocji.

Statystyka nie gra. Jednak analizując historię polsko-hiszpańskich potyczek nie może ona wlać zbyt wiele optymizmu w serca kibiców nad Wisłą. Na dziesięć rozegranych spotkań pierwszych reprezentacji, Polska wygrała… tylko jedno. Jeśli dołożymy do tego przegrany finał olimpijski w Barcelonie, to chwil chwały naszego futbolu w rywalizacji z ekipą La Furia Roja nie było zbyt wiele. 19 czerwca na stadionie w Sewilli przeszłość nie będzie miała jednak znaczenia, a Robert Lewandowski i spółka będą chcieli napisać nowy rozdział tej opowieści. I mając świadomość faktu, że to gospodarze będą zdecydowanymi faworytami, biało-czerwoni nie są w tej konfrontacji bez szans. Chociażby dlatego, że tego dnia, inaczej niż to było w przeszłości, najlepszy piłkarz świata będzie biegał po murawie nie w czerwonej koszulce gospodarzy, a tej białej – z orłem na piersi. 

Kiedy 30 listopada 2019 roku w Bukareszcie poznaliśmy skład „polskiej” grupy, a później terminarz, wielu z pewnością ucieszyło się, że właśnie z drużyną wyłonioną w barażach zmierzymy się w pierwszym meczu mistrzostw Europy. W przypadku tego typu imprez zawsze podkreśla się bowiem wagę „wejścia” w turniej, a sukces na inaugurację przeważnie otwiera drogę do fazy pucharowej. W odczuciu komentatorów i kibiców zarówno trzykrotni mistrzowie Europy Hiszpanie (z którymi wygraliśmy tylko 1 na 10 spotkań), jak również Szwedzi (na zwycięstwo z którymi czekamy od 7 meczów i blisko 30 lat) powinni być bardziej wymagającymi rywalami. Ostatecznie po play-offach miejsce na Euro zapewnili sobie Słowacy, których jednak również, pod żadnym pozorem nie można lekceważyć. Choć to zespół pozbawiony gwiazd światowego formatu, znajdziemy w nim solidnych piłkarzy, którzy stanowią zgrany i dobrze funkcjonujący kolektyw. Nie brak im również wiedzy i doświadczenia zdobytego nad Wisłą. Takich zawodników jak Dušan Kuciak, Ľubomír Šatka czy Ondrej Duda kibicom naszej ekstraklasy nie trzeba przedstawiać.

Są w futbolu postaci legendarne. Piłkarze, którzy swoją postawą na boisku, zaangażowaniem, osiągnięciami, ale też działalnością po zakończeniu kariery, zapisali się w historii. Którzy na uznanie i sympatię trybun zasłużyli ciężką pracą, często wykonywaną długo po zawieszeniu piłkarskich korków na kołku. Dla Widzewa jedną z nich jest bez wątpienia Marek Pięta. Jeden z kluczowych zawodników „Wielkiego Widzewa” przełomu lat 70. i 80., który z klubem z Łodzi świętował  dwa pierwsze tytuły mistrza Polski i sprawił, że o drużynie z włókienniczego miasta usłyszeli fani w całej Europie. I mimo, że przy Alei Armii Czerwonej jako zawodnik spędził zaledwie cztery lata, jego przywiązanie do klubu trwało przez kolejne dziesięciolecia. Z całą pewnością do dziś byłby czynnym uczestnikiem odbudowy, wracającego z trudem po upadku do piłkarskiej elity, zespołu czerwono-biało-czerwonych. Nie pozwoliła na to jednak ciężka choroba. Gdyby żył, 29 marca 2021 roku Marek Pięta obchodziłby 67. urodziny. 

Są w historii Polski, polskiego sportu i polskiego futbolu postaci niezastąpione. Wybitne osobowości, które wyprzedzały swoje pokolenia i zmieniały oblicze naszego kraju. Takie, które sprawiały, że rzeczy dotąd niemożliwe, stawały się możliwe. Które inspirowały i prowadziły do wielkich sukcesów. Dla polskiej piłki nożnej taką postacią był Kazimierz Górski. Trener legenda, który poprowadził naszą drużynę narodową na sam szczyt. Mistrzostwo i wicemistrzostwo olimpijskie, trzecie miejsce na mundialu, niezapomniane mecze i triumfy w starciach z czołowymi drużynami świata. Z okazji przypadającej 2 marca 2021 roku setnej rocznicy urodzin Kazimierza Górskiego, oddajemy w Państwa ręce specjalną stronę Biblioteki PZPN, poświęconą właśnie Trenerowi Tysiąclecia.

Katowice, Zabrze, Leverkusen, Augsburg, Amsterdam, Neapol i w końcu Marsylia. Piłkarska podróż Arkadiusza Milika jest już całkiem długa i bogata w doświadczenia, a przecież 28 lutego przypadają dopiero 27. urodziny pochodzącego z Tychów napastnika. Przez dekadę w seniorskim futbolu wychowanek Rozwoju osiągnął naprawdę wiele, mimo że nie oszczędzały go również kontuzje. Za nim jeden z trudniejszych okresów w karierze, w którym po próbie odejścia z Napoli został odsunięty od drużyny i nie miał okazji do regularnych występów. Postawił na przeprowadzkę do Francji, choć klubowych barw nie zmienił, bo zarówno ekipa spod Wezuwiusza, jak i Olympique Marsylia grają w błękitnych koszulkach. Wszystko z myślą o wyjeździe na mistrzostwa Europy. I choć po debiutanckiej bramce w Ligue 1 szybko nabawił się kontuzji uda, liczy, że zdoła zapracować na to, by znaleźć się w gronie wybrańców Paulo Sousy na Euro. Doświadczenie i osiągnięcia pokazują przecież, że od lat jest ważnym ogniwem reprezentacji Polski. 

Po zakończonym eliminacyjnym sukcesem roku 2019 i zapewnieniu sobie udziału w kolejnej wielkiej, międzynarodowej imprezie, na rok 2020 polscy kibice czekali z niecierpliwością. W końcu na czwartych z rzędu mistrzostwach Europy biało-czerwoni chcieli, tak jak cztery lata wcześniej we Francji, włączyć się do rywalizacji z najlepszymi. Mecze ze Szwecją i Hiszpanią gwarantowały wielkie emocje, a przecież baraże dopiero miały wyłonić trzeciego grupowego rywala ekipy Jerzego Brzęczka. Start bezpośrednich przygotowań do meczów w Dublinie i Bilbao był zaplanowany na koniec marca. To właśnie wtedy we Wrocławiu i w Chorzowie polskich piłkarzy czekały starcia z Finlandią i Ukrainą. Wszystko było dopięte na ostatni guzik, ale właśnie wtedy… wszystko się zmieniło. Nie tylko w planach reprezentacji Polski, ale przede wszystkim w życiu każdej i każdego z nas.

Takich eliminacji jeszcze nie było! Dość powiedzieć, że reprezentacja Polski trzy pierwsze spotkania w drodze do bliskowschodniego mundialu rozegra... jeszcze przed turniejem finałowym mistrzostw Europy. To wszystko oczywiście efekt pandemii koronawirusa, która całkowicie przeorganizowała sportowe kalendarze. Same mistrzostwa świata tym razem również będą wyjątkowe, bo po raz pierwszy, ze względu na wysokie temperatury w tym rejonie świata, zostaną rozegrane późną jesienią. Czy pojadą na nie biało-czerwoni przekonamy się najpóźniej w marcu 2022 roku. Wcześniej w kwalifikacjach naszych piłkarzy czekają potyczki ze starymi znajomymi. Czas na wyrównanie rachunków? Nie mamy nic przeciwko! Do turnieju finałowego awansują zwycięzcy każdej z 10 grup. Zespoły z drugich miejsc czeka rywalizacja w barażach.

Historia rywalizacji biało-czerwonych z reprezentacją Bośni i Hercegowiny nie należy co prawda do najdłuższych, ale z całą pewnością jest dość oryginalna. Przede wszystkim dlatego, że aż trzy razy mierzyliśmy się... przed świętami Bożego Narodzenia. A że grudzień to miesiąc, w którym do tradycji przykłada się szczególną wagę, za każdym razem spotkania odbywały się w tureckim Kundu. Doszło do trzech, z których dwa zakończyły się wygraną Polaków, a raz padł remis. Do pierwszego starcia o punkty doszło dopiero 7 września tego roku w Lidze Narodów. W Zenicy drużyna Jerzego Brzęczka wygrała 2:1 po golach Kamilów: Glika i Grosickiego.

Czy to możliwe? Czy tym razem się uda? Jak nie dziś to kiedy? Te i setki innych, podobnych pytań od samego rana tej październikowej soboty towarzyszyło wszystkim polskim kibicom. To właśnie tego dnia marzenia wielu pokoleń fanów polskiego futbolu mogły się spełnić. Ale właśnie, czy mogły? Czy można było wierzyć w to, że ekipa Adama Nawałki zdoła nawiązać walkę ze świeżo upieczonymi mistrzami świata Niemcami?! Przez blisko rok pracy nowego selekcjonera gra biało-czerwonych nie powalała przecież na kolana. Efektowna wygrana na start eliminacji Euro 2016 ze słabiutkim Gibraltarem (7:0) nie mogła być przecież silnym argumentem przemawiającym za gospodarzami. Coś jednak sprawiło, że właśnie tego dnia, późnym wieczorem 11 października 2014 roku to co przez dziesięciolecia było niemożliwe, stało się możliwe.

33 lata, 5 klubów, 3 mistrzostwa Polski, dwa krajowe puchary, 38 meczów w reprezentacji i wyjazd na 3 wielkie imprezy mistrzowskie. Taki bilans z pewnością może być powodem do zadowolenia dla zawodowego piłkarza. W dniu kolejnych urodzin lista zrealizowanych sportowych marzeń Michała Pazdana jest już całkiem długa. Nie oznacza to jednak, że ostatecznie zamknięta. Na starcie kolejnego sezonu nowe wyzwania wciąż stoją przed piłkarzem, a ich finałem może być udział w przyszłorocznych mistrzostwach Europy.

Pokolenie wolności. Tak z reguły nazywa się osoby urodzone w roku pierwszych częściowo wolnych wyborów w Polsce. On urodził się już po 4 czerwca i trzeba przyznać, że z nowej rzeczywistości z każdym rokiem korzystał pełniej. Jako nastolatek pewnie jeszcze nie przypuszczał, że będzie reprezentował kraj w najważniejszych piłkarskich imprezach globu. Dziś 31-letni Maciej Rybus ma na koncie 55 występów w drużynie narodowej i nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

Nie tak to się miało skończyć. Podczas kilkudniowego tournée reprezentacji Polski po Ameryce Północnej Michał Żewłakow miał przejść do historii jako piłkarz, który rozegrał najwięcej spotkań z orłem na piersi (wyprzedzając Grzegorza Latę). Tak też się stało, choć obrońca Ankaragücü pewnie nie przypuszczał, że po powrocie do kraju na dobre pożegna się z drużyną narodową. „Afera samolotowa” odbiła się szerokim echem, a w jej wyniku z kadry Franciszka Smudy został usunięty także inny kluczowy piłkarz – Artur Boruc.

Teolodzy, pisarze, politycy, matematyk, chemik, lekkoatleta, zawodnik sportów walki... i on. Wśród znanych osób urodzonych w Gryficach, niewielkiej miejscowości w północno-zachodniej Polsce, z całą pewnością to właśnie piłkarz osiągnął największą popularność. Sukcesy na boisku, gra w czołowych klubach Europy, blisko 70 meczów w reprezentacji Polski. Powiedzieć o nim jednak tylko „zawodnik” to nic nie powiedzieć. Koniec stycznia 2020 roku jest dla niego wyjątkowy, bo właśnie wtedy Grzegorz Krychowiak, jedna z najbarwniejszych postaci polskiego futbolu, obchodzi 30. urodziny.

Mecze z Niemcami, delikatnie rzecz ujmując, rzadko układały się po myśli piłkarzy reprezentacji Polski. Nasi zachodni sąsiedzi byli zmorą nie tylko zawodników, ale też selekcjonerów, a do miana sukcesów urastały z trudem wywalczone remisy. Jedynym trenerem, który rywalizował z utytułowanym rywalem jak równy z równym, był dotychczas Adam Nawałka. W latach 2014-2016 poprowadził biało-czerwonych przeciwko Niemcom w sumie w 4 spotkaniach i bilans ma idealnie remisowy. W historii zapisał się jako ten, który jako pierwszy mógł cieszyć się ze zwycięstwa nad tym przeciwnikiem.

Robert Lewandowski znów na ustach wszystkich. Kapitan reprezentacji Polski nie przestaje zadziwiać strzelecką formą. Tym razem swoje nieprzeciętne umiejętności i instynkt potwierdził w Lidze Mistrzów w barwach Bayernu Monachium. Cztery gole strzelone w Belgradzie Crvenej Zvezdzie w 14 minut i 31 sekund to rekord Champions League, ale nie pierwszy raz, kiedy Polak trafił do siatki co najmniej cztery razy.

Prawdziwe życie zaczyna się po trzydziestce. Jeśli ktoś wątpi w słuszność tego twierdzenia, powinien poznać historię Marcina Robaka. Dwukrotny król strzelców ekstraklasy i zdobywca 120 bramek w najwyższej klasie rozgrywkowej dokonał tego głównie w czwartej dekadzie życia. Napastnik nie zamierza jednak kończyć z futbolem, a wysoką formę potwierdza w roli kapitana drugoligowego obecnie Widzewa. I mimo że 29 listopada 2019 roku to dzień jego 37. urodzin, zamierza w barwach klubu z Łodzi zagrać jeszcze w elicie.

Eliminacje Euro 2020 są już szóstymi, które w XXI wieku zakończyły się sukcesem biało-czerwonych. W ciągu blisko dwóch dekad do turniejów mistrzowskich reprezentację Polski wprowadziło 5 selekcjonerów. My postanowiliśmy statystycznie podsumować drogę do awansu zespołów Jerzego Engela, Pawła Janasa, Leo Beenhakkera, Adama Nawałki i Jerzego Brzęczka.

Rok 1996 był dla niego wyjątkowy. Zaczęło się od pierwszego w karierze tytułu mistrza Polski z Widzewem. Później przyszły występy i gole w Lidze Mistrzów. Już wtedy o talencie 22-letniego napastnika mówiło się coraz głośniej. Prawdziwa „Citkomania” wybuchła jednak 9 października, kiedy to po jego strzale reprezentacja Polski objęła prowadzenie w eliminacyjnym meczu z Anglią na Wembley.

Do trzech razy sztuka. Po nieobecności w RPA i Brazylii polscy piłkarze zameldowali się na mistrzostwach świata w Rosji. Podbudowani udanym występem w 2016 roku na Euro we Francji, ruszali na wschód z nadziejami na dobry rezultat. Okazały się płonne, a blisko cztery dekady po mundialu w Meksyku wciąż czekamy na awans do fazy pucharowej.

Włodzimierz Lubański, Grzegorz Lato i Kazimierz Deyna. Ta trójka od kilkudziesięciu lat otwierała listę najskuteczniejszych piłkarzy w historii reprezentacji Polski. Tylko im udało się przekroczyć barierę 40 goli w koszulce z orłem na piersi. Druga dekada XXI wieku przyniosła jednak napastnika, który samodzielnie przekracza kolejne granice – Roberta Lewandowskiego.