Przed wyjazdem na Półwysep Apeniński jego życie koncentrowało się głównie wokół rodzinnego Zabrza. Zaczynał w miejscowej Pogoni, skąd jako dwunastolatek trafił do Górnika. To właśnie w klubie 14-krotnego mistrza Polski zdobywał najważniejsze szlify w juniorskim futbolu. Na upragniony debiut wśród seniorów musiał jednak długo poczekać. Do pierwszego zespołu został co prawda włączony już przed sezonem 2008/2009, ale na występy mógł liczyć tylko w młodej ekstraklasie. Po trzech latach, podczas których ekstraklasowe i pierwszoligowe zmagania obserwował tylko z ławki rezerwowych bądź trybun, został na pół roku wypożyczony do Ruchu Radzionków. Był to moment zwrotny w jego karierze, bo po powrocie na Roosevelta wreszcie został numerem 1. Bramki zabrzan strzegł przez dwa sezony. Szczególnie udane dla piłkarzy ze Śląska były rozgrywki 2012/2013, kiedy włączyli się do walki o europejskie puchary, w lidze zajmując ostatecznie 5. miejsce.

KIERUNEK ITALIA

Dość nieoczekiwanie po młodego Polaka sięgnęła wielka Roma. Jeden z najbardziej utytułowanych klubów w historii włoskiego futbolu sprowadził Skorupskiego jako zmiennika Morgana De Sanctisa. Rodaka w lokalnych mediach komplementował ówczesny prezes PZPN i żywa legenda Giallorossich – Zbigniew Boniek. Sam bramkarz, mimo pochlebnych opinii, nie zdołał wywalczyć sobie miejsca między słupkami. W sumie przez dwa sezony rozegrał w drużynie ze stolicy 14 spotkań, z czego 5 w Serie A. Kolejne dwa lata spędził już na wypożyczeniu. Skorzystać z usług zabrzanina postanowiło Empoli. W Toskanii Skorupski spędził dwa lata, gdzie był numerem 1. Później wrócił do Rzymu, podpisał nawet nowy pięcioletni kontrakt, ale wobec braku możliwości regularnej gry, zdecydował się na przeprowadzkę do Bolonii. I wydaje się, że właśnie w północnych Włoszech czuje się najlepiej, bo czerwono-niebieskich barw broni już od blisko siedmiu sezonów.

TRZECI W KADRZE

Regularne występy w jednej z najsilniejszych lig świata to bez wątpienia mocny argument w walce o miejsce w drużynie narodowej. I choć w wielu krajach Skorupski byłby z pewnością pierwszym wyborem, jego „pech” polegał na tym, że w Polsce mamy co najmniej kilku zawodników na tej pozycji reprezentujących światowy poziom. I choć golkiper Bologni od kilku lat jest w kręgu zainteresowań kolejnych selekcjonerów, miejsce między słupkami reprezentacyjnej bramki najczęściej zajmowali inni.

Skorupski znalazł się w kadrze biało-czerwonych na mistrzostwa Europy 2020, które były jego pierwszą dużą imprezą w życiu. Na mundial do Rosji nie pojechał z powodu urazu (jego miejsce zajął wówczas Bartosz Białkowski). W Katarze spełnił marzenie o udziale w MŚ, na których jednak wszystkie wydarzenia obserwował z perspektywy ławki rezerwowych. Najgłośniej zrobiło się o nim już po turnieju, kiedy udzielił wywiadu opowiadając m.in. o nie najlepszej atmosferze w zespole. Debiutu na wielkiej imprezie doczekał się podczas Euro 2024 w Niemczech, kiedy w ostatnim spotkaniu grupowym (zremisowanym 1:1 z Francją) pokazał się z bardzo dobrej strony. Do dnia 34. urodzin w bluzie z orłem na piersi rozegrał łącznie 16 spotkań.

JEGO PIĘĆ MINUT

Analizując więc obecną sytuację Łukasza Skorupskiego, można stwierdzić, że w dniu swoich 34. urodzin może być zadowolony z miejsca, w którym się znajduje. Przed nim jeszcze z pewnością co najmniej kilka lat występów na wysokim poziomie w klubie i miejmy nadzieję, kolejne ważne momenty w drużynie narodowej. Także w życiu prywatnym piłkarza wszystko zdaje się być w jak najlepszym porządku. 

W dniu urodzin Łukaszowi Skorupskiemu należy życzyć, aby było... jeszcze lepiej. Bo dobrze w jego życiu, zarówno w sferze zawodowej, jak i prywatnej już jest. A kto wie, może najbliższy rok przyniesie jeszcze jakąś pozytywną niespodziankę.

►ZOBACZ NAJLEPSZE PARADY ŁUKASZA SKORUPSKIEGO W REPREZENTACJI POLSKI