Ta historia nie zaczęła się jednak w Łodzi, a w oddalonym o ponad 400 kilometrów na północny zachód od Miasta Włókniarzy, Stargardzie Szczecińskim. To właśnie tam urodził się Wiesław Wraga, który grę w piłkę zaczynał w miejscowych Błękitnych. Do pierwszej drużyny trafił jako osiemnastolatek i miał okazję występować w historycznym dla klubu sezonie na drugim poziomie rozgrywek. Ten zakończył się jednak spadkiem i stało się jasne, że sprowadzeniem utalentowanego młodzieżowca będą zainteresowane znacznie silniejsze krajowe ekipy. Z pewnością sam zawodnik nie przypuszczał, że znajdzie zatrudnienie w drużynie aktualnego mistrza kraju. Widzew po wywalczeniu dwóch tytułów z rzędu szukał wzmocnień w ofensywie. Tym bardziej, że klub opuścił właśnie Zbigniew Boniek, który przeniósł się do Juventusu. Niektórzy we Wradze widzieli nawet następcę legendarnego „Zibiego”. 

NA GŁĘBOKĄ WODĘ

Zgodnie z oczekiwaniami władz klubu przebojowy skrzydłowy szybko stał się ulubieńcem publiczności. Na boisku poza umiejętnościami prezentował nieustępliwość i zaangażowanie – cechy, które kibice w Łodzi od zawsze cenią szczególnie. W łaski fanów wkradł się już w debiucie, w którym w zremisowanym 1:1 starciu ze Stalą Mielec od razu trafił do siatki. W premierowym sezonie w lidze rozegrał 22 spotkania, w których zdobył 3 bramki. Szczególną popularność, nie tylko w mieście, dały mu jednak występy w europejskich pucharach. W Pucharze Europy zadebiutował już w wyjazdowym starciu z Hibernians FC w 1/32 finału. Po wyeliminowaniu Maltańczyków na drodze łodzian stanął mistrz Austrii – Rapid. W Wiedniu 2:1 wygrali gospodarze, ale rewanż w Łodzi przyniósł aż osiem bramek. Pięć z nich zdobyli mistrzowie Polski, a „kropkę nad i” postawił właśnie Wiesław Wraga. 

Widzew awansował, ale niewielu wróżyło mu sukces w kolejnej rundzie. W walce o półfinał na drodze podopiecznych Władysława Żmudy stanął bowiem wielki Liverpool. The Reds w opinii ekspertów mieli „zmieść” z murawy rywali, a niespodziewanie okazali się słabsi. Już w Łodzi ulegli 0:2, a na ustach komentatorów z całej Europy był filigranowy 20-latek, który trafił do siatki strzałem głową z linii pola karnego.

Rewanż na Anfield Road to zwycięska porażka 2:3, która dała widzewiakom awans do czołowej czwórki Pucharu Europy. Wiesława Wragę i jego kolegów w Liverpoolu żegnały owacje na stojąco angielskich kibiców, którzy mimo przegranej docenili klasę przeciwników. Nagrodą był półfinał z Juventusem Zbigniewa Bońka i Michela Platiniego. I choć dwumecz zakończył się on odpadnięciem z rozgrywek (po porażce 0:2 w Turynie i remisie 2:2 w Łodzi) piłkarze z Alei Armii Czerwonej i tak byli bohaterami. Oba spotkania z mistrzami Włoch Wiesław Wraga rozpoczął w wyjściowym składzie.

MEDAL MUNDIALU I… WALKA O ŻYCIE

Z Widzewem Wraga nigdy nie sięgnął po mistrzostwo Polski. Sezon 1982/1983 łodzianie zakończyli na drugiej pozycji, minimalnie ustępując Lechowi Poznań. Być może udałoby się wywalczyć trzeci tytuł z rzędu, gdyby do końca sezonu w składzie pozostał przebojowy skrzydłowy. Wragi nie mogło zabraknąć jednak w reprezentacji Polski, która w czerwcu w dalekim Meksyku rywalizowała w mistrzostwach świata do lat 20. Biało-czerwoni, prowadzeni przez Mieczysława Broniszewskiego, delikatnie mówiąc nie byli uznawani za faworytów. Nawet z polskiej federacji do piłkarzy docierały głosy podważającej sens wyprawy zespołu za Ocean.

Wraga w tym turnieju pełnił funkcję kapitana i nie da się ukryć, że zarówno on, jak i jego koledzy mieli wracając do Polski olbrzymią satysfakcję. Zespół, w którym występowali również m.in. Józef Wandzik czy Marek Leśniak, w grupie rozbił Wybrzeże Kości Słoniowej 7:2, przegrał z Urugwajem 1:3, żeby awans zapewnić sobie po zwycięstwie 2:0 nad Amerykanami. W ćwierćfinale biało-czerwoni pokonali 1:0 Szkotów, a w walce o finał takim samym stosunkiem ustąpili Argentyńczykom. Brązowy medal wywalczyli wygrywając z Koreą Południową 2:1. I kiedy powinni zacząć świętowanie, rozpoczęli walkę o własne zdrowie i życie.

TEN PRZEKLĘTY MECZ

Trudne doświadczenia z Meksyku pozostały tylko we wspomnieniach, tymczasem Wraga z Widzewem mierzył się nowymi wyzwaniami. Kolejne sezony łodzianie kończyli na podium ekstraklasy i regularnie sprawdzali swoje umiejętności na tle silnych rywali w Pucharze UEFA. Nie licząc rozgrywek o Puchar Intertoto, skrzydłowy zdobył dla czerwono-biało-czerwonych w europejskich zmaganiach 5 bramek (tyle co Włodzimierz Smolarek i Artur Wichniarek, wynik o jedno trafienie lepszy osiągnął w latach 90. tylko Jacek Dembiński). Jedną z nich Wraga zapisał na swoim koncie w przegranym 2:3 wyjazdowym meczu z Borussią Mönchengladbach w sezonie 1984/1985. Mimo porażki był to bardzo dobry występ podopiecznych trenera Żmudy, co potwierdzili wygrywając u siebie 1:0 i awansując do 1/8 finału. Problem w tym, że w Niemczech Wraga wybiegł na boisko z blisko czterdziestostopniową gorączką.

Po zakończeniu spotkania nikt nie zdawał sobie jeszcze sprawy z konsekwencji tamtego występu. Sam piłkarz dowiedział się o nich dopiero kilka miesięcy później, kiedy trafił na zgrupowanie reprezentacji Polski.

Ta sytuacja położyła się cieniem na dalszą karierę utalentowanego piłkarza. Po ciężkiej walce o powrót do zdrowia, kibice znów zobaczyli go w koszulce Widzewa trafiającego do bramki rywali. Po dwumeczu z LASK Linz w Pucharze UEFA 1986/1987 (1:1 na wyjeździe i 1:0 u siebie), w którym strzelił dwa gole, Austriacy proponowali mu nawet transfer. Ale na zgodę władz państwowych na wyjazd Wraga nie mógł liczyć, a na fikcyjne małżeństwo z Austriaczką nie chciał się zgodzić. Z tego powodu w Łodzi pozostał do końca końca sezonu 1989/1990. Jego największym sukcesem klubowym, poza występami na europejskiej arenie, jest Puchar Polski wywalczony w 1985 roku. Doczekał się również występu w pierwszej reprezentacji Polski. W debiucie w roli selekcjonera Wojciech Łazarek postanowił zrobić przegląd wyróżniających się ligowców. I dał szansę rekordowej liczbie zawodników. Wraga zagrał przed przerwą towarzyskiego meczu z Koreą Północną (2:2). Więcej okazji do zagrania w koszulce z orłem na piersi już jednak nie miał.

NIESPEŁNIONE MARZENIA

Kariera reprezentacyjna to nie jedyne rozczarowanie Wiesława Wragi. Piłkarz, jak większość graczy w tamtych czasach, marzył o grze na Zachodzie. Na przeszkodzie stawał jednak ustrój państwa, a na omijanie przepisów Wraga nie chciał się zgodzić. Po zmianie systemu w 1990 roku wyjechał co prawda do Finlandii, a występy w tamtejszej lidze miały mu otworzyć drzwi do kontraktu w Holandii lub Belgii. Z planów jednak nic nie wyszło, a zawodnik spędził na północy Europy trzy sezony. Po powrocie dołączył na krótko do Ślęzy Wrocław i RKS-u Radomsko, ale trzeba przyznać, że z powodów zdrowotnych jego zawodowa kariera, właściwie zakończyła się po opuszczenia kraju. Miał wówczas zaledwie 27 lat. W 1997 roku ponownie otarł się o śmierć, kiedy zaraził się ospą wietrzną, która ponownie poważnie obciążyła serce. Lekarze dawali mu 10 procent szans na przeżycie, ale udało mu się wrócić do zdrowia.

Wiesław Wraga pozostaje aktywny w piłkarskim środowisku. Od lat jest czynnym obserwatorem występów Widzewa, często udziela się w łódzkich mediach. Po upadku klubu w 2015 roku był jednym z tych byłych piłkarzy, którzy swoim nazwiskiem i autorytetem wspierali dążenia do jego reaktywacji. Wraz z kolegami z boiska regularnie pojawia się na trybunach stadionu przy Alei Piłsudskiego. W dniu 60. urodzin Panu Wiesławowi życzymy przede wszystkim zdrowia, które w przeszłości dało mu się mocno we znaki. A także radości i zadowolenia z występów drużyny reprezentującej ukochany klub, która po latach tułaczki po niższych szczeblach rozgrywkowych, w końcu zadomowiła się w krajowej elicie.