Po huśtawce nastrojów w Mönchengladbach, wyrafinowana gra w Łodzi. Piłkarze Widzewa wiedzieli, że po tym jak w Niemczech strzelili dwa gole, mimo porażki 2:3 wystarczy im skromne, jednobramkowe zwycięstwo. Grali ostrożnie i nieustannie dążyli do celu. Ten udało się osiągnąć za sprawą trafienia kapitana Włodzimierza Smolarka. Później podopieczni Władysława Żmudy powstrzymywali ataki rywali, a skutecznie w bramce spisywał się Henryk Bolesta. Trzeba jednak zaznaczyć, że bramkarz łodzian miał sporo szczęścia, bo chwilę przed zwycięskim trafieniem Widzewa, sędzia powinien podyktować rzut karny dla gości, po tym jak faulowany przez golkipera był Uwe Rahn. Arbiter tego jednak nie zrobił i ze zwycięstwa dającego awans do trzeciej rundy Pucharu UEFA cieszyli się czerwono-biało-czerwoni.

W DEFENSYWIE

Czasem porównanie graczy formacji obronnej może być równie ciekawe jak zestawienie statystyk napastników. Tym bardziej, kiedy na tej pozycji grają zawodnicy wyjątkowi. Romana Wójcickiego na boisku nie dało się nie zauważyć. Mierzący 193 cm zawodnik zdecydowanie „górował” nad przeciwnikami. Był skuteczny nie tylko w defensywie, ale także w ataku, kiedy warunki fizyczne próbował wykorzystywać przy stałych fragmentach gry. W Widzewie rozegrał ponad 100 spotkań i średnio w jednym na dziesięć trafiał do bramki rywali. Status klubowej legendy już podczas meczu w Łodzi miał Wilfried Hannes, który Borussię reprezentował od blisko dekady. Kapitan zespołu na koncie miał już m.in. dwa mistrzostwa RFN (1976 i 1977), Puchar UEFA (1979), finał Pucharu UEFA (przegrany w 1980 roku z Eintrachtem Frankfurt) i finał Pucharu Europy (przegrany w 1977 roku z Liverpoolem). Co więcej to wszystko osiągnął mimo niepełnosprawności. W dzieciństwie w wyniku przebytej choroby nowotworowej stracił wzrok w prawym oku.