Choć zaczynał po drugiej stronie Łodzi, to właśnie ze wschodnią częścią miasta związał swoje życie. Jest jedną z tych postaci, dla których futbol i przywiązanie do klubu stały się sensem życia. Po zakończeniu sportowej kariery nie miał problemu z odnalezieniem się w innej rzeczywistości. Mimo niewątpliwych osiągnięć na boisku, przez wielu jest kojarzony bardziej ze swojej działalności poza murawą. Obecnie nie jest już aktywnie zaangażowany w piłkę nożną i jak sam przyznał w jednym z wywiadów, na emeryturze „nadrabia stracony czas”. Chociaż z tym określeniem nikt w Widzewie nie mógłby się zgodzić, bo dla klubu przez lata zrobił bardzo wiele.  

PIŁKARZ

Na świat przyszedł w Łodzi i właśnie w Mieście Włókniarzy zaczęła się jego przygoda z futbolem. I choć w dzisiejszych czasach wielu kibicom może wydawać się to wręcz niemożliwe, będąc w jedną z ikon Widzewa zaczynał… w ŁKS-ie. W czasach juniorskich miał co prawda też krótki epizod po „czerwonej” stronie miasta, ale do seniorskiej piłki wkraczał właśnie za miedzą. Z Łódzkim Klubem Sportowym był związany do 1971 roku, żeby na dwa kolejne sezony trafić do bydgoskiego Zawiszy. Później przyszedł czas na powrót w rodzinne strony, ale już do aspirującego do krajowej elity Widzewa. Z nim po dwóch latach świętował awans do I ligi, żeby wraz z drużyną z sezonu na sezon odgrywać w niej coraz ważniejszą rolę. Ostatecznie dwa razy wywalczył wicemistrzostwo kraju (w 1977 i 1979 roku) i był jednym z piłkarzy, którzy jako pierwsi reprezentowali klub w europejskich rozgrywkach. Były to rozgrywki Pucharu UEFA w sezonie 1977/1978. W pucharowym debiucie łodzianie byli skazywani na pożarcie w rywalizacji z Manchesterem City, a tymczasem sensacyjnie (po dwóch remisach – 2:2 w Anglii i 0:0 w Polsce) wyeliminowali faworyzowanego przeciwnika. W obu meczach w wyjściowym składzie w linii pomocy znalazł się Tadeusz Gapiński. Podobnie było w konfrontacji z kolejnym rywalem. PSV Eindhoven jednak już w Łodzi wypracowało sobie dwubramkową zaliczkę, ale już sam wynik (3:5) mówi wszystko. Przez 90 minut nie brakowało emocji.

Rewanż w Holandii to już skromne zwycięstwo gospodarzy (1:o), które zakończyło pierwszą przygodę Widzewa w europejskich pucharach. Tadeusz Gapiński w sumie w klubie rozegrał 105 spotkań, w których strzelił 12 goli. Czas na pożegnanie nadszedł w 1979 roku, kiedy na dwa ostatnie lata kariery przeniósł się do duńskiego Hvidovre IF.

Pobyt na północy Europy zaowocował zdobyciem jedynego trofeum w karierze Gapińskiego – Pucharu Danii w 1980 roku. Co ciekawe był pierwszym Polakiem w historii, który wywalczył jakikolwiek tytuł w tym kraju. Przez dwa sezony był podstawowym piłkarzem pierwszoligowca z Kopenhagi, w którym to w 1981 zdecydował się na zakończenie gry w piłkę, mimo że jego umowa obowiązywała jeszcze 12 miesięcy. Na tę decyzję wpłynęła jednak sytuacja w Polsce (w grudniu 1981 roku wprowadzono stan wojenny), co spowodowało, że piłkarz chciał wrócić do kraju, gdzie została jego żona.

ASYSTENT TRENERA

Na brak zajęcia długo nie musiał jednak narzekać. Wrócił do Widzewa, gdzie powierzono mu obowiązki asystenta trenera. W tej roli pracował u boku Jacka Machcińskiego, Władysława Żmudy i Bronisława Waligóry. To wtedy z klubem osiągnął to, co nie udało mu się jako piłkarzowi. Widzew w kraju zadomowił się na szczycie, a w pamiętnym sezonie 1982/1983 doszedł do półfinału Pucharu Europy. Wyeliminowanie m.in. wielkiego Liverpoolu sprawiło, że o drużynie z Łodzi usłyszała cała piłkarska Europa.

Na stanowisku asystenta trenera pracował do 1987 roku, czyli w czasach największych sukcesów Widzewa w historii. Pozostał w klubie, ale już w nowej roli, z której przede wszystkim do dziś jest kojarzony...

KIEROWNIK DRUŻYNY

Nowe stanowisko objął po niezwykle zasłużonym działaczu i bliskim współpracowniku prezesa Ludwika Sobolewskiego – Stefanie Wrońskim. Przez ponad dwie dekady (do 2008 roku, kiedy definitywnie pożegnał się z klubem) wypracował swój „styl” sprawowania tej funkcji. Nie sposób policzyć ile dokładnie spotkań Widzewa obejrzał zza linii bocznej boiska, ale szacuje, że było ich blisko tysiąc. Osoba, która myśli o pracy właśnie w takim charakterze musi cechować się jednak nie tylko miłością do futbolu, ale mieć do tego odpowiednie predyspozycje i kwalifikacje.

Jako kierownik drużyny Tadeusz Gapiński miał okazję współpracować z blisko trzydziestoma trenerami, co również świadczy o jego charakterze i umiejętności znajdywania porozumienia z różnymi osobowościami. Oczywiście nie ze wszystkimi relacje były jednakowo zażyłe, ale poprzez swoje doświadczenie i pozycję doskonale wiedział na co może sobie pozwolić. Tak było chociażby w drugiej połowie lat 90., kiedy Widzew pod wodzą Franciszka Smudy zdobył dwa mistrzostwa Polski i występował w Lidze Mistrzów.

Czas spędzony w Widzewie to jednak nie tylko chwile sportowych sukcesów i zadowolenia. Klub wielokrotnie borykał się z problemami organizacyjnymi i finansowymi. Zdarzało się, że za swoją pracę Gapiński długo nie otrzymywał wynagrodzenia. Mimo zachęt najbliższych i ofert zmiany pracodawcy, nigdy nie zdecydował się jednak opuścić swojej drużyny, choć czasem brakowało mu pieniędzy na zatankowanie samochodu, żeby wrócić do domu.

Rzeczywistość sprawiła, że w wieku 60 lat musiał rozpocząć zupełnie nowe życie. Więcej czasu postanowił spędzać z najbliższymi, którym wcześniej mógł poświęcić zdecydowanie mniej uwagi. Niezależnie od okoliczności rozstania, które dla Tadeusza Gapińskiego były niewątpliwie przykre, wciąż żyje sprawami klubu i obserwuje jego odbudowę po upadku w 2015 roku. Od sezonu 2022/2023 znów może dopingować czerwono-biało-czerwonych rywalizujących wśród najlepszych ekip w kraju. Dzisiaj Widzew to już zupełnie inny klub niż wtedy, gdy w 2008 roku jedną z legend pożegnano właściwie „bez żalu”. Stara się pamiętać o ludziach, którzy przez lata tworzyli jego historię. Dowodem będą zapewne kolejne życzenia, składane jubilatowi w dniu 75. urodzin i do których oczywiście my również się przyłączamy.