Rywalizacja o bluzę z numerem 1 w drużynie narodowej nie należała do łatwych. Wiadomo bowiem nie od dziś, że Polska bramkarzami stoi. A „Gibon” miał dużą konkurencję w osobach m.in. Jerzego Dudka, Artura Boruca czy Tomasza Kuszczaka. Nie zapisał tak pięknej reprezentacyjnej karty jak wspomniani zawodnicy, ale i tak wielu mogło pozazdrościć mu gry z orzełkiem na piersi.

Debiutancki występ w kadrze Kowalewski zaliczył 10 lutego 2002 roku w towarzyskim spotkaniu z Wyspami Owczymi (2:1) na Tsirion Stadium w cypryjskim Limassol. „Gibon” wszedł na murawę w 77. minucie zmieniając Jakuba Wierzchowskiego. Przygotowująca się do startu w mistrzostwach świata w Korei Płd. i Japonii reprezentacja Jerzego Engela zagrała w składzie złożonym w większości z ligowych graczy. Dlatego obok Kowalewskiego na boisku pojawili się tacy piłkarze jak: Tomasz Ciesielski, Mariusz Piekarski, Paweł Sibik czy Tomasz Moskała.

Jeżeli samemu zainteresowanemu przyszłoby wybrać najlepszy jego mecz w kadrze, byłby to bez wątpienia ten z Portugalią (2:1) na Stadionie Śląskim w Chorzowie, który odbył się 11 października 2006 roku. Bramkarz Spartaka wyczyniał cuda w bramce i walnie przyczynił się do sensacyjnego zwycięstwa biało-czerwonych. To spotkanie okazało się przełomem dla kadry Leo Beenhakkera i napędziło ją w dalszej, skutecznej walce o awans do mistrzostw Europy w Austrii i Szwajcarii. Dla Kowalewskiego był to jednak ostatni mecz w eliminacjach Euro 2008 (z Portugalią obejrzał drugą żółtą kartkę w drugim kolejnym spotkaniu i musiał pauzować, a ze składu wygryzł go świetnie broniący Boruc). Beenhakker zabrał wprawdzie Kowalewskiego na turniej finałowy (za kontuzjowanego Kuszczaka), ale nie dał mu zagrać na nim nawet minuty.

Po mistrzostwach Europy „Gibon” wystąpił w reprezentacji jeszcze tylko dwukrotnie. Z drużyną narodową pożegnał się już jako zawodnik Iraklisu Saloniki, a miało to miejsce 10 października 2009 roku na Generali Arena w Pradze. Polska przegrała wówczas z Czechami (0:2) w kwalifikacjach do mistrzostw świata 2010, a nasz zespół prowadził tymczasowy selekcjoner Stefan Majewski, który zastąpił zwolnionego miesiąc wcześniej „Don Leo”. Kowalewski zaliczył 90 minut. Obok niego na boisku pojawili się jeszcze m.in.: Seweryn Gancarczyk, Piotr Polczak, Ludovic Obraniak czy Ireneusz Jeleń.

Kariera „Gibona” dobiegła końca w marcu 2012, kiedy to oficjalnie ogłosił zawieszenie butów na kołku. Ostatnim klubem w jego CV był cypryjski Anorthosis Famagusta, w którym jednak zagrał w zaledwie jednym spotkaniu. Wszystko przez trapiące go kontuzje pleców. Kowalewski przeszedł dwie operacje kręgosłupa i z tego powodu, w wieku 34 lat, musiał definitywnie rozstać się z boiskiem.

Były bramkarz nie odszedł od futbolu. Podczas polsko-ukraińskiego Euro 2012 był ekspertem w TVP. Nie było to jednak jedyne zajęcie Kowalewskiego. W Suwałkach, gdzie rozpoczęła się jego przygoda z piłką, otworzył Akademię 2012 – klub sportowy szkolący młodych adeptów piłkarstwa.

W latach 2017-2018 „Gibon” wrócił do Legii, gdzie zajmował się trenowaniem bramkarzy. W 2018 roku podobną funkcję sprawował w reprezentacji Polski do lat 20. W grudniu 2019 roku Kowalewskiego wybrano na prezesa Stomilu Olsztyn. Jego kadencja trwała 9 miesięcy.

Po rozstaniu z Gumowymi z Olsztyna powrócił do pracy przy transmisjach piłkarskich. W 2021 roku zakotwiczył w serwisie streamingowym Viaplay, gdzie pełnił rolę eksperta i komentatora spotkań Ligi Europy i Ligi Konferencji Europy.

► Uczestnik mistrzostw Europy w Austrii i Szwajcarii (2008)
► Mistrz Polski z Legią Warszawa (2002)
► Puchar Ligi z Legią Warszawa (2002)
► Mistrzostwo Ukrainy z Szachtarem Donieck (2002)
► Puchar Ukrainy z Szachtarem Donieck (2002)
► Wicemistrz Rosji ze Spartakiem Moskwa (2005, 2006, 2007)