Jako piłkarz przywiózł medal z mistrzostw świata za 3. miejsce w hiszpańskim turnieju. W reprezentacji rozegrał w sumie 40 spotkań. Będąc trenerem, chętnie wprowadzał w życie nowinki techniczne i taktyczne, poznane podczas studiów w Wyższej Szkole Sportowej w Kolonii i pracy z juniorami w Niemczech. W Polsce dorobił się przez to przydomku „Doktor”. W dzisiejszym odcinku cyklu „Z biegiem lat, z biegiem dni” prezentujemy sylwetkę byłego obrońcy (niekiedy pomocnika) – Stefana Majewskiego.
Bydgoszczanin wypłynął na reprezentacyjne wody z miejscowego Zawiszy. Na mundial w Argentynie w 1978 roku Jacek Gmoch jeszcze go nie zabrał. Po mistrzostwach świata dał mu natomiast szansę w dwóch spotkaniach. Trenerowi nie przeszkadzało nawet to, że Zawisza był spadkowiczem z ekstraklasy (wówczas I ligi). Premierowy mecz w reprezentacyjnym trykocie Majewski rozegrał 30 sierpnia 1978 roku na Stadionie Olimpijskim w Helsinkach; biało-czerwoni zmierzyli się towarzysko z Finlandią (1:0). Skromną wygraną zapewnił właśnie „Doktor”. W polskim zespole debiutowało jeszcze dwóch innych zawodników – Tadeusz Błachno i Jerzy Dworczyk.
Po zwolnieniu trenera Gmocha kolejni selekcjonerzy, Ryszard Kulesza i Antoni Piechniczek, również darzyli go zaufaniem. Ten drugi zabrał Majewskiego na dwa mundiale – do Hiszpanii w 1982 roku i cztery lata później do Meksyku. Turniej na Półwyspie Iberyjskim wiąże się z najmilszymi wspomnieniami dla Majewskiego. To z stamtąd gracz Legii Warszawa wrócił z medalem.
Grasz mecz o trzecie miejsce z Francją na mistrzostwach świata i choć nie jesteś od strzelania goli, to po stałym fragmencie ładujesz piłkę do bramki, dając zespołowi prowadzenie 2:1. Trudno o piękniejsze przeżycie. W Hiszpanii zagrałem we wszystkich meczach, więc mój udział w tym medalu miał chyba jakieś znaczenie.
Mistrzostwa świata w 1986 roku były ostatnim rozdziałem „Doktora” w księdze zatytułowanej Reprezentacja Polski. Pożegnalnym występem było dla niego spotkanie z Brazylią (0:4) w 1/8 finału, które rozegrano na Estadio Jalisco w Guadalajarze. Z polskim zespołem, oprócz Majewskiego, pożegnali się wtedy również Józef Młynarczyk i Władysław Żmuda.
Sam zainteresowany nie przypuszczał, że więcej w kadrze już nie wystąpi. Regularnie grał bowiem w 1. Bundeslidze w 1. FC Kaiserslautern, ale nowy selekcjoner Wojciech Łazarek nie widział dla niego miejsca w reprezentacji.
Końcowe lata kariery Majewski spędził głównie w Niemczech (przez chwilę występował też na Cyprze). To właśnie u naszych zachodnich sąsiadów nauczył się trenerskiego fachu. Zaczerpnięte stamtąd metody próbował przenieść do polskich realiów. Pierwsze próby podjął w Polonii Warszawa, z którą w sezonie 1995/96 awansował na najwyższy szczebel rozgrywkowy. Potem pracował jeszcze m.in. w Amice Wronki (najlepszy okres), Zagłębiu Lubin, Widzewie Łódź i Cracovii.
„Doktor” ma za sobą także trenerski rozdział związany z reprezentacją Polski. W 2002 roku pełnił funkcję asystenta podczas krótkiej kadencji Zbigniewa Bońka. Samodzielnie prowadził drużyny do lat 21 (2010-2012) i 23 (2009-2010). W 2009 roku był przez dwa spotkania eliminacji MŚ w RPA tymczasowym selekcjonerem pierwszej reprezentacji (po zwolnieniu Leo Beenhakkera). Oba mecze jednak przegrał (z Czechami 0:2 i Słowacją 0:1).
Od 2012 do 2021 roku pracował w PZPN w roli dyrektora sportowego. Pełnił również funkcję dyrektora Szkoły Trenerów. Gdy jego przygoda z piłkarską federacją dobiegła końca, przeniósł się do Krakowa. W październiku 2021 r. został dyrektorem sportowym Cracovii.
► 3. miejsce na mistrzostwach świata w Hiszpanii (1982)
► Puchar Polski z Legią Warszawa (1980, 1981) jako piłkarz i Amiką Wronki (1999, 2000) jako trener
► Superpuchar Polski z Amiką Wronki jako trener (1999)
