Od czasu naszej porażki w Warszawie (1:3 w el. ME 1972, Stadion Dziesięciolecia – przyp. red.) reprezentacja RFN zdobyła raz mistrzostwo świata, dwukrotnie tytuł mistrza, a jeden raz – wicemistrza Europy. My w tym czasie zostaliśmy mistrzami i wicemistrzami olimpijskimi, na jednych mistrzostwach świata zdobyliśmy trzecie miejsce, na drugich znaleźliśmy się wśród zespołów, które zajęły miejsca od piątego do ósmego. Dystans dzielący naszą drużynę narodową od pierwszej jedenastki RFN pozostał wciąż duży.

Stadion Śląski obchodzi w tym roku jubileusz 25-lecia w służbie wielkiego, reprezentacyjnego sportu. Ukoronowaniem pięknego jubileuszu była wczorajsza futbolowa uczta w wykonaniu dwóch godnych siebie rywali. Z jednej strony stanęli dwukrotni mistrzowie świata i aktualnie drużyna nr 1 Starego Kontynentu, z drugiej biało-czerwoni, dla których ostatnie lata również były urodzajne w olimpijskie i finałowe sukcesy w MŚ. Słynny team trenera Juppa Derwalla posiada od wielu lat ustaloną renomę na największych światowych piłkarskich arenach, każdy jego występ wzbudzał zawsze ogromne zainteresowanie.

Niektórzy uważają, że w meczu z RFN nasza reprezentacja została sprowadzona na ziemię. Nie podzielam tak skrajnie wyrażonego poglądu. Różnica w umiejętnościach piłkarzy obu krajów znana jest od dawna. Natomiast smucić musi fakt, że dystans w klasie i formie sportowej ostatnio tak wyraźnie się powiększa. A przecież dziś piłkarze RFN nie są jeszcze najlepsi na świecie – w tym roku dwukrotnie przegrali z Brazylią i raz z Argentyną. To przypomnienie niechaj zastąpi odpowiedź na pytanie „gdzie jesteśmy”.