XXIV Międzynarodowy Festiwal Piłkarski Juniorów zgromadził w Cannes osiem drużyn zaproszonych na koszt organizatorów. Co wieczór stadion Pierre de Coubertina wypełniał się tłumem, co nie mogło nie dziwić przybyszów z Polski, przyzwyczajonych do pustej widowni na meczach najmłodszych piłkarzy. Pogoda na Lazurowym Wybrzeżu, tak jak w całej Europie nie najlepsza w tym roku, pozwalała jednak grać w dobrych warunkach. A finał rozegrano wprost w idealnych, z tym tylko, że słońce świeciło ostro wprost w oczy bramkarzom. Polska, Francja, Algieria, Czechosłowacja, Meksyk, Portugalia, Holandia, Szwecja – oto uczestnicy imprezy. Pierwsze reprezentacje juniorów. Niektóre, jak Meksyk, specjalnie przygotowane do festiwalu, inne – jak Polska i Francja – trenujące do próby sił w Turnieju UEFA, a jeszcze inne, jak Czechosłowacja i Holandia, pragnące się odegrać za niepowodzenia w eliminacjach do nieoficjalnych mistrzostw Europy.

Nieobecność bramkarza Bolesty (złamana ręka), dobrego zawodnika drugiej linii Targosza (złamana noga) i najlepszego napastnika tej drużyny Barana (kontuzja) w jakimś stopniu usprawiedliwiają reprezentację juniorów. Ale tylko częściowo, bowiem to, co zaprezentowali w meczu z młodszymi od siebie o rok Szwedami (a to w tej kategorii wiekowej jest bardzo ważne), wystawiło im marną opinię. Bezbramkowy remis i zwycięstwo zgodnie z regulaminem rzutami karnymi, bezładna, chaotyczna gra, brak koncepcji działania na boisku, nie podobały się ani fachowcom, ani publiczności. Szwedzi, tworzący nowy zespół, mogli być zadowoleni, my – nie.

W drugim meczu, z Portugalią, było już lepiej. Ale dopiero wtedy, gdy właściwie graliśmy w dziesiątkę, na dwadzieścia kilka minut przed końcem meczu. Kontuzjowany stoper Budka statystował, jego miejsce zajął Kensy, drużyna zdwoiła wysiłki i padła wreszcie upragniona bramka. Jedna na dwa mecze – i to z rzutu wolnego, mimo że sytuacji tzw. stuprocentowych było przynajmniej kilka. (...) Fachowcy i publiczność byli trochę zawiedzeni – spodziewali się gry w stylu srebrnej drużyny, a zobaczyli system tysiąca podań, dryblowanie do utraty tchu, nie kończone akcje, krótko mówiąc: futbol przestarzały. Siła i wytrzymałość to za mało, aby budować nadzieje na sukcesy w przyszłości.

Prasa przed finałem pytała w tytułach – technika Meksyku czy siła Polaków? Na stadionie pełnym w ostatnią niedzielę otrzymaliśmy inną odpowiedź. Siła i technika Polaków! Chociaż to wszystko dalekie od ideału, to jednak wystarczające na prowadzenie gry tak jak się chce. Gdyby do tej siły i techniki, jak już wspomniałem, dodać skuteczność strzelecką – wówczas z turnieju w Cannes przyjechalibyśmy zwycięzcami. Tak zajęliśmy tylko drugie miejsce, przegrywając finałowy mecz z Meksykiem 0:2. Schodzące drużyny publiczność żegnała oklaskami, nie tylko zwycięzców, Meksyk, lecz także bardzo gorąco i Polaków. Polacy pokazali kilka tak dobrych zagrań, jak na juniorów oczywiście, że publiczność skwitowała je gorącymi brawami.