Z rozgrywania domowych meczów w europejskich pucharach poza Warszawą, Polonia uczyniła już niejako tradycję. Stadion przy ulicy Konwiktorskiej nie spełniał wymogów UEFA i „Czarne Koszule” wielokrotnie musiały korzystać z wynajmowanych obiektów. W 1997 roku Polonia domowy mecz Pucharu Intertoto przeciwko Dinamu Mińsk rozegrała w Zamościu, a jesienią 2000 roku aż trzy razy wystąpiła w Pucharze UEFA w roli gospodarza w Płocku. W kolejnym sezonie wynajmowała zaś stadion Widzewa w Łodzi, a w 2002 roku wróciła do Płocka, gdzie zmierzyła się z FC Porto.

Rozgrywanie pucharowych meczów poza Warszawą nie podnosiło prestiżu spotkania. Łodzian mecz Polonii z TNS zbytnio nie interesował, a fani ze stolicy nie mieli tak dogodnego połączenia z Warszawą, jak obecnie. Obu miast nie łączyła jeszcze autostrada, a linia kolejowa miała zostać zmodernizowana dopiero siedem lat później. W połączeniu z faktem, że mecz rozegrano o godzinie 17 w dniu roboczym, dotarcie na spotkanie wymagało od kibiców Polonii sporo wyrzeczeń. Z tego względu na trybunach zasiadło tylko kilkaset osób i stadion świecił pustkami.

Cichym bohaterem spotkania w Łodzi był Verner Lička. Czeski szkoleniowiec odmienił losy spotkania właściwymi zmianami, ponieważ wszystkie cztery gole strzelili rezerwowi, których trener Polonii wprowadził na boisko w drugiej połowie meczu. Bartosz Tarachulski po 14. minutach od wejścia na plac gry zdobył bramkę, a później dołożył kolejną. Asystował również przy ostatnim golu. Tomasz Moskal zaś wszedł na murawę dopiero w 79. minucie, a i tak zdobył trzy bramki. Jedną wprawdzie sędzia anulował, bo polski napastnik rzeczywiście był na spalonym, ale dwa efektowne trafienia i tak dały Polonii wysokie zwycięstwo i spokój przed rewanżem. – No, to się nazywa trenerski nos – skwitował komentujący to spotkanie dla TVP Mikołaj Madej.

Lička dokonując zmian wcale jednak nie był pewny tego, że okażą się one trafione. Pięć dni wcześniej Polonia przegrała bowiem w Warszawie 1:2 z GKS-em Katowice w ligowym spotkaniu, a wszyscy ofensywni piłkarze rozczarowali. – Wtedy zmiennicy zawiedli, teraz powiedziałem, że musi się to zmienić. I rzeczywiście - rozciągnęliśmy grę, a zmiany okazały się trafione – mówił podczas konferencji po meczu z Walijczykami czeski trener Polonii.

TNS Llansantffraid w XXI wieku nie opuściło ani jednej edycji europejskich pucharów. Jego piłkarze mieli więc okazję zagrać w zasadzie w całej Europie, a mimo wszystko najczęściej przyjeżdżali do Polski. Już w debiucie walijskiego klubu w kontynentalnych rozgrywkach los skojarzył tę ekipę z Polakami, a konkretnie z Ruchem Chorzów. „Niebiescy” ograli TNS w dwumeczu 6:1 w kwalifikacjach do Pucharu Zdobywców Pucharów 1996/97.

Później TNS przyjeżdżał do Polski na opisywany właśnie mecz z Polonią Warszawa oraz na spotkania z Amicą Wronki (Puchar UEFA 2002/03) i Legią Warszawa (Liga Mistrzów 2013/14). Walijczycy mierzyli się więc z polskimi zespołami czterokrotnie, a zatem najczęściej w swojej historii. Siedem meczów przegrali, a raz zremisowali (1:1 z Ruchem w 1996 r.).