Paragwaj - Polska 4:0, 08.02.1998

To się nie mogło dobrze skończyć. Już sam pomysł, by w środku kalendarzowej zimy rozegrać mecz towarzyski na drugim końcu świata z finalistą mundialu, wydawał się dość szalony. Do tego selekcjoner nie miał okazji powołać piłkarzy z zagranicznych europejskich klubów, bo spotkanie odbyło się poza oficjalnymi terminami UEFA. Do Asunción dotarli więc ci, którzy mogli. Dwóch zawodników przyleciało z Brazylii, pięciu z Chile (tam na zgrupowaniu przebywali legioniści), kolejnych pięciu z Hiszpanii (gdzie trenowali widzewiacy), a reszta – zabierając po drodze tych ostatnich – wyruszyła z Warszawy w podróż, która trwała prawie cały dzień. Było i śmiesznie, i strasznie, bo samolot zamiast w stolicy Paragwaju wylądował... w Buenos Aires. W Argentynie kadrowicze przesiedli się na pokład mocno rozklekotanego boeinga i klepiąc paciorki jakoś w ostatniej chwili dolecieli do celu. Nic dziwnego, że po takich przygodach dostali ciężkiego łupnia.

Mniej więcej co pół godziny byliśmy „karmieni” komunikatami o czasie odlotu do stolicy Paragwaju maszyną w barwach „Aerolineas Argentinas”. Nieoficjalnie docierało do nas, że nie możemy wystartować ze względu na fatalne warunki atmosferyczne, a także z uwagi na techniczne usterki samolotu, którym mieliśmy przebyć ostatni etap jakże frapująco zapowiadającej się wyprawy do Ameryki Południowej. Niestety potem potwierdziło się i jedno, i drugie. Najedliśmy się strachu co niemiara, ale do bojaźni przyznawano się dopiero po fakcie, w porcie lotniczym w Asunción. (...) Momentami bujało tak solidnie, że się człowiekowi wywracał żołądek na drugą stronę. Samolot (boeing 737) sprawiał wrażenie raczej wyeksploatowanego ponad miarę. Do ostatniej chwili przed wyruszeniem jeden z mechaników coś tam majstrował przy silniku, a potem nie można było domknąć drzwi tuż za kabiną pilotów. Na tym nie koniec. Podczas wsiadania do samolotu miałem możliwość przyjrzeć się pilotom, którzy przez prawie dwie godziny trzymali w rękach przyszłość polskiego futbolu. Obydwaj faceci, na kompletnym luziku, nie wzbudzili mojego zaufania. W każdym razie nie powierzyłbym im do potrzymania portfela nawet z drobnymi oszczędnościami. Ale jednak udało się.

Fragment relacji Macieja Polkowskiego dla „Przeglądu Sportowego”; 9 lutego 1998 r.

STRACHU BYŁO CO NIEMARA