Efekty olbrzymich, wprost trudnych do opisania przeobrażeń, do jakich doszło w NRD, dało się zaobserwować także na kameralnym stadionie w Babelsbergu, który gościł kandydatów na olimpijczyków gospodarzy i Polski. I tak, spotkanie prowadziła trójka arbitrów z Holandii. Gdyby mecz odbywał się kilka miesięcy wcześniej, gotów byłbym dać głowę, że rozjemcami byliby Czechosłowacy. Zanim pan Bakker zagwizdał po raz pierwszy, odegrano hymny. Enerdowski w wersji śpiewanej, co w erze Honeckera było surowo zabronione ze względu na zawarte w pierwszej strofie sformułowanie „Deutschland einig Vaterland” – „Niemcy jedną ojczyzną”.

Polacy stworzyli w czasie meczu wiele groźnych sytuacji podbramkowych. Bliscy zdobycia kolejnych bramek byli Jałocha, Koseła i Tułacz. Ten ostatni rozegrał znakomite spotkanie, będąc najlepszym aktorem meczu. Piłkarze NRD byli wyraźnie słabsi. Przez wiele minut nie potrafili poradzić sobie zupełnie z polską defensywą. W ciągu całego meczu praktycznie tylko raz zagrozili poważnie bramce Aleksandra Kłaka. W 30. minucie dobrą okazję miał Däbritz, ale nie potrafił jej wykorzystać.

Mecz olimpijczyków miał co prawda towarzyski charakter, ale nie potwierdzały tego zupełnie niektóre z wydarzeń rozgrywających się na niezbyt dobrze przygotowanym boisku. Piłkarze NRD od początku grali bardzo ostro, Polacy chcąc nie chcąc musieli się dostroić do narzuconych im warunków. W czasie gry i tuż po jej zakończeniu doszło do kilku zupełnie niepotrzebnych przepychanek. Trener Dörner próbował co prawda temperować zapędy swych piłkarzy, ale nie na wiele to się zdało.