W historii sportu nie było bardziej okrutnego i zniewalającego wydarzenia niż wieczór 29 maja 1985 roku, gdy 39 Włochów zginęło na trybunach stadionu Heysel w Brukseli, podczas morderczego preludium przed Finałem Pucharu Europy. (…) Wszyscy oczekiwali wielkiego meczu. Mecz był zapowiadany jako karnawał ofensywnego futbolu. Jednak zamiast tego zobaczyliśmy makabryczne sceny. Ciała piętrzyły się po jednej stronie boiska tuż pod lożą vipów. Podczas meczu wielu kibiców mogło je dostrzec, żony piłkarzy także. Był to jeden z najbardziej przerażających widoków w historii sportu – i z pewnością jeden z najtrudniejszych do zapomnienia – zwyczajny zarośnięty Włoch powoli tracił oddech otoczony umierającymi kolegami na trybunach stadionu, a jego ręce widniały wysoko w górze w skostniałym geście rozpaczy. To była sceny z wojny, a nie piłkarskiego meczu.

Heysel, mimo statusu stadionu narodowego, było obiektem archaicznym, o czym mówił między innymi fakt, że były tam niemal wyłącznie miejsca stojące. O nie najlepszej kondycji świadczyły popękane ściany, z których wystawały kępki traw, albo też liche ogrodzenie z drucianej siatki, które miało oddzielać od siebie sektory. Wymogi bezpieczeństwa nie były spełnione. Mała liczba wyjść ewakuacyjnych, wąskie sektory i zbyt szerokie przejścia prowadzące pomiędzy nimi, co umożliwiało bezproblemowe przemieszczanie się z sektora na sektor. Stare, betonowe mury Heysel musiały też stawić czoła fanom, którzy robili wszystko, by dostać się na stadion bez biletów. Wielu z nich to się udało. Na trybunach pojawiło się niemal 60 tysięcy widzów. Zmurszała infrastruktura oraz słabe zabezpieczenie meczu przez belgijską policję, były jednymi z powodów tak wielkiej tragedii. Jednak to agresja i napaść ultrasów Liverpoolu okazała się główną przyczyną.

Mecz finałowy po raz pierwszy w trzydziestoletniej historii rozgrywek o Puchar Mistrzów rozpoczął się z opóźnieniem. To, co wydarzyło się na stadionie, nie pozostało bez wpływu na tych, którzy mieli stać się głównymi bohaterami dnia. (…) Zawodnicy obydwu drużyn spędzili w szatniach oczekując na grę około trzech godzin – dwa razy tyle, ile trwa sam mecz. Michel Platini powiedział w wywiadzie telewizyjnym, że w ogóle nie wierzył w rozegranie zawodów. Kiedy jednak Anglicy i Włosi wybiegli już na boisko, starali się zapomnieć o wszystkim, co wydarzyło się na trybunach. Czy było to w ogóle możliwe – nie wiem.

Gali po meczu nie było, bo być nie mogło. Wprawdzie piłkarze Liverpoolu zgromadzili się przed trybuną, czekając aż Włosi się wyściskają, a prezydent Jacques Georges (ówczesny szef UEFA – przyp. red.) wręczy im puchar i poda wszystkim rękę. Nie doczekali się jednak. Piłkarze Juventusu poszli do swojej szatni, skąd za chwilę wybiegli z pucharem w stronę swoich kibiców, co nie było najlepszym pomysłem tego dnia. W tym samym czasie po drugiej stronie stadionu leżały jeszcze ciała zabitych.