W poniedziałek piłkarze Górnika przenieśli się z Zabrza do ośrodka PTTK w Chorzowie, gdzie spędzą ostatnie godziny przed meczem. W poniedziałek też zabrzanie obserwowali trening kijowian na Stadionie Śląskim, po południu zaś udali się do Bytkowa. Tam w studio TV obejrzeli przebieg meczu z Kijowa, odtworzony z taśmy magnetowidu. Prześledzili dokładnie własne potknięcia i błędy. Taka „filmowa” lekcja powinna się przydać.

Ci wszyscy, którzy widzieli w telewizji pierwszy mecz Górnika z Dynamo w Kijowie, zdawali sobie sprawę, że odrobienie różnicy dwóch bramek na drużynie tej klasy co mistrz ZSRR będzie szalenie trudne. Nie tylko dlatego, że kijowianie to drużyna dojrzała taktycznie, rozumiejąca sens nowoczesnego futbolu, dysponująca szybkimi, zdecydowanymi zawodnikami, ale także dlatego, że Górnik 1972 roku nie jest tym zespołem sprzed dwóch czy nawet trzech lat.

Okres naprawdę dobrej gry pomiędzy 15. a 30. minutą czy też kilkanaście minut po przerwie – to zbyt mało, aby odrobić stratę dwóch, a potem już trzech bramek. Miał też Górnik zbyt wiele słabych punktów. Do nich w liniach obronnych zaliczyć należy przede wszystkim Wrażego i Oślizłę, przecież defensorzy Górnika byli zawsze w przewadze liczebnej, a mimo to Błochin potrafił ich wymanewrować, ponadto Puzacz i Muntian zbyt często znajdowali się pod bramką Kostki bez żadnej opieki. Zawiódł też Szołtysik, mający zbyt wiele niecelnych podań, bardzo statyczny był Lubański. Właściwie bez zarzutu grali tylko Szarmach, szybki, bojowy, dobry jako strzelec, oraz Gorgoń, zdobywca wprost fantastycznej bramki. Ale było to za mało, nawet uwzględniając fakt, że Rudakow uratował swój zespół od utraty dalszych bramek – aby wyeliminować Dynamo. Przecież przez ostatni kwadrans goście grali w dziesiątkę i tej przewagi też nie potrafił Górnik wykorzystać.

Pięć lat temu było odwrotnie. To nam kijowianie gratulowali sukcesu. Ale wtedy Górnik był o pięć lat młodszy, natomiast Dynamo znacznie mniej doświadczone. Kryje się w tym cała tajemnica odwróconych ról, a wszystko inne wynika z tego jednego stwierdzenia. Na co stać Górnika wiedzieliśmy już po pierwszym meczu, dwa tygodnie temu w Kijowie. Jeśli mimo to cała nieomal piłkarska Polska wierzyła w zabrzan, że potrafią się zmobilizować i w okresie dwóch tygodni przejść skuteczną metamorfozę, to jednak okazało się to wekslem bez pokrycia. Górnik wygrał, można się nawet zgodzić z tymi, którzy twierdzą, że był bliski zdobycia dalszych bramek, ale przyznajmy, że nie był to zespół, do jakiego zdołaliśmy już przywyknąć i dzięki któremu przeżyliśmy tyle radosnych chwil. Co robić, czas jest nieubłagany i nie uznaje największej wielkości.