Mecz młodzieżówek Polski i Turcji wstępnie planowano rozegrać dzień później, 14 sierpnia 2013. Wtedy jednak w Gdańsku seniorska reprezentacja biało-czerwonych mierzyła się w towarzyskim spotkaniu z Danią, a Zbigniewowi Bońkowi, prezesowi PZPN, zależało, aby rywalizacja seniorów nie przysłoniła walki o punkty kadry U21. UEFA i Turcy zgodzili się na zmianę terminu, ale pod warunkiem, że mecz rozegrany zostanie w Warszawie, a nie w Krakowie, jak wszystkie pozostałe domowe spotkania reprezentacji Polski do lat 21 w eliminacjach ME. Turcy mieli bowiem korzystniejsze połączenie lotnicze do Warszawy niż do Krakowa, co wobec 24 godzin mniej na podróż i aklimatyzację, miało dla nich duże znaczenie.

– Mówią, że jestem boiskowym zabijaką? Prawda, nikomu nie odpuszczę, dlatego chcę jak najszybciej wyjechać do Anglii. Koledzy na mnie wołają Roy Keane – stwierdził Julien Tadrowski w rozmowie z „Super Expressem” w 2012 roku. Choć Tadrowski zdawał sobie sprawę z porywczego charakteru, to i tak nie potrafił nad nim zapanować. Najlepszym tego dowodem jest mecz z Turcją, w którym miał… nie grać. Marcin Dorna awaryjnie dowołał go jednak w miejsce kontuzjowanego Tomasza Kędziory, a w 68. minucie wpuścił na boisko. Tadrowski nie dokończył jednak spotkania, bo dał się sprowokować Hakanowi Çalhanoğlu i uderzył go w twarz. Jak się później okazało, były to jego ostatnie momenty w narodowych barwach. Grał dla reprezentacji Polski od kategorii U17 po U21, ale po czerwonej kartce przeciwko Turkom, nigdy więcej nie otrzymał już powołania.

Uderzenie Çalhanoğlu nie było jednak ostatnim wybrykiem Tadrowskiego. Rok później, gdy był piłkarzem Dolcanu Ząbki, wystąpił w meczu rezerw tego zespołu, które w meczu ligi okręgowej mierzyły się z otwockim Vulcanem Wólka Mlądzka. Tadrowski już w 19. minucie został wyrzucony z boiska, a zanim zszedł z placu gry, popchnął jeszcze sędziego, za co został zdyskwalifikowany na 10 meczów.

Być może to właśnie usposobienie sprawiło, że Tadrowski nie zrobił większej kariery, choć zdawało się, że ma spory potencjał. W 2012 roku wystarczyło mu pół sezonu, aby zostać nominowanym w plebiscycie Polskiego Związku Piłkarzy do tytułu najlepszego prawego obrońcy roku w I lidze. W wieku 19 lat zadebiutował w Ekstraklasie w barwach Pogoni Szczecin. Wkrótce jego kariera jednak wyhamowała i grał głównie w drużynach z czwartego poziomu rozgrywkowego w Polsce.