„Wracamy po swoje!” – pod takim hasłem do stolicy przyjechali piłkarze i kibice Rakowa Częstochowa. Podopieczni Marka Papszuna rok wcześniej sięgnęli po historyczne, pierwsze w dziejach klubu trofeum i nie zamierzali się z nim zbyt szybko rozstawać. Jednocześnie chcieli dołączyć do elitarnego grona zespołów, którym udało się zdobyć co najmniej dwa krajowe puchary z rzędu. Problem polegał jednak na tym, że na przerwanie fatalnej finałowej serii (czterech kolejnych porażek) w Pucharze Tysiąca Drużyn liczyli z kolei w Poznaniu. Lech w roku 100-lecia istnienia klubu zamierzał sięgnąć po dublet, a w obu przypadkach największym rywalem ekipy Macieja Skorży okazał się właśnie zespół spod Jasnej Góry. W poprzednich rundach Kolejorz rozpędzał się z z meczu na mecz i na stację – Warszawa Stadion, dojechał bez straty gola. Na PGE Narodowym, dokąd po przerwie związanej z pandemia koronawirusa finał wrócił po 3 latach z Lublina, kibice zobaczyli widowisko godne dwóch czołowych drużyn w kraju. Obie wypracowały sobie wiele sytuacji bramkowych, ale zdecydowanie większą skutecznością wykazali się obrońcy trofeum.

HISZPAN ZROBIŁ RÓŻNICĘ

Lider zespołu spod Jasnej Góry po raz kolejny potwierdził, że nie bez przyczyny był uznawany przez wielu za najbardziej wartościowego zawodnika występującego na polskich boiskach. López znów był prawdziwym reżyserem gry Rakowa, a na swoim koncie zapisał też bramkę i asystę. Za swój występ na PGE Narodowym dostał wyróżnienie dla najlepszego zawodnika finału. W dużo gorszym nastroju mecz kończył Kownacki. Napastnik, który przed rundą wiosenną wrócił do klubu, w którym zaczynał seniorską karierę, tym razem był ustawiony za plecami Mikaela Ishaka. Do siatki nie trafił, nie miał też zbyt wielu okazji do strzelenia gola. Na jego plus przemawiał jednak fakt, że to po jego uderzeniu, piłkę głową do bramki skierował João Amaral.