Uczestnik mundiali w Hiszpanii i Meksyku miał już za sobą bogate doświadczenia w roli trenera. Jeszcze jako czynny piłkarz niemieckiego Freiburga, w którym grał w ostatnich latach kariery, pracował z juniorami tego klubu. Po powrocie do Polski objął warszawską Polonię i w sezonie 1995/96 awansował z nią do ekstraklasy. Potem znów wyjechał za Odrę, gdzie przez dwa lata prowadził rezerwy Kaiserslautern, by od 1999 roku już na stałe zostać nad Wisłą. Przez prawie dekadę trenował kolejno Amikę Wronki (zdobył z nią Puchar Polski i Superpuchar), Zagłębie Lubin, Świt Nowy Dwór Mazowiecki, Widzew Łódź i Cracovię. Był też asystentem Zbigniewa Bońka w jego krótkim epizodzie w roli selekcjonera, a od 2009 roku trenerem reprezentacji do lat 23. I będąc właśnie w tej roli, na finiszu przegranych kwalifikacji do mistrzostw świata w RPA przyjął wyzwanie i ruszył gasić pożar w polskiej szatni.

Zadanie nie było łatwe, bo atmosfera wokół kadry była wówczas fatalna. Media nie oszczędzały piłkarzy, a kibice chyba pierwszy raz w historii tak gremialnie odwrócili się od drużyny narodowej – ostatni mecz kwalifikacji na śląskim gigancie obejrzało zaledwie 4500 widzów. Wybór Majewskiego na tymczasowego selekcjonera też znalazł się w ogniu krytyki. Wypominano mu trudny charakter i brak sukcesów w ostatnich latach pracy w klubach. Poza tym domagano się trenera na lata, a nie na próbę. Wiadomo było, że do pracy z reprezentacją szykuje się już Franciszek Smuda, który w końcówce eliminacji mógłby zrobić chrzest bojowy swoim faworytom. Stało się jednak inaczej.

W meczach z Czechami i Słowacją biało-czerwonych poprowadził Stefan Majewski i cudu nie dokonał. W Pradze po bezbarwnej grze ulegliśmy gospodarzom 0:2, a w Chorzowie zaczęło się od samobója, po którym drużyna nie zdołała się już podnieść. Na dwa lata przed mistrzostwami Europy, których współgospodarzem po raz pierwszy w historii miała być Polska, wiadomo było, że nasz futbol znalazł się w głębokiej zapaści. Strażak ochotnik zrobił tyle, ile mógł, ale ogień obejmował coraz wyższe kondygnacje.

ZOBACZ STRONĘ MECZU

Misja trenera Majewskiego zakończyła się niepowodzeniem, ale w historii futbolu nad Wisłą zdarzył się człowiek, którzy w selekcjonerskim epizodzie miał więcej szczęścia. Krzysztof Pawlak, który przejął zespół po Antonim Piechniczku w trakcie przegranych eliminacji mundialu we Francji, poprowadził reprezentację tylko w jednym meczu. I bilans ma znakomity, bo wygrał 4:1 z Gruzją. Byli też podobni do Majewskiego pechowcy. Lesław Ćmikiewicz dokończył kwalifikacje do mistrzostw świata w USA po tym, jak z drużyną rozstał się Andrzej Strejlau, i przegrał wszystkie trzy mecze: z Norwegią 0:3, z Turcją 1:2 i Holandią 1:3. Bernard Blaut, który we wrześniu 1985 roku w zastępstwie trenera Piechniczka poprowadził biało-czerwonych przeciw Czechosłowacji, musiał przełknąć gorycz porażki 1:3. Dekadę później, gdy pracę z kadrą zakończył Henryk Apostel, jego następca Władysław Stachurski miał objąć reprezentację na lata. Został zwolniony już po czterech meczach i to… towarzyskich. Zaczął bowiem od wyniku 0:5 z Japonią, potem przegrał z Chorwacją i ledwie zremisował ze Słowenią i Białorusią.

Jak więc widać, robota strażaka ochotnika wcale nie jest łatwa. Atmosfera w pracy wyjątkowo duszna, do tego poparzyć się można już przy pierwszym podejściu. Ale ktoś w końcu musi ten pożar ugasić…