Po porażce 0:2 w pierwszym meczu szanse Szombierek na wyeliminowanie sławnego przeciwnika były niewielkie. Ale nie rezygnowano, biorąc pod uwagę okoliczności przegranej dwa tygodnie wcześniej. Szombierki były bliskie zdobycia gola w Rotterdamie, gospodarze zaprezentowali się tam nieco gorzej niż się spodziewano, uważano więc, że przy dobrej grze w Bytomiu można będzie straty odrobić. Prognozy te miały swoje podstawy, co spotkanie rewanżowe potwierdziło. Jestem przekonany – choć nie da się tego sprawdzić – że co najmniej trzy nasze drużyny klubowe, te, które zajmują dziś czołowe miejsca w tabeli, byłyby w stanie Holendrów pokonać. Dokonałyby chyba tego i Szombierki, ale w składzie i formie z ubiegłego roku. 

Pierwsza połowa meczu była bezbarwna. Holendrzy grali futbol zachowawczy, bytomianie natomiast nie potrafili znaleźć sposobu na przerwanie ich bloku obronnego. Znacznie większe emocje przeżywaliśmy w drugiej części spotkania. Tuż po przerwie van Deinsenowi pozostawiono zbyt dużo swobody, którą natychmiast wykorzystał, strzelając w pełnym biegu bardzo groźnie, na szczęście dla Szombierek – w poprzeczkę. W tej samej minucie Ogaza uwolnił się od swych opiekunów, poszedł dynamicznie prawą stroną i posłał piłkę na pole karne – tam jednak nie było jego kolegów.

Bytomski pojedynek, nie zakończony przecież porażką naszych piłkarzy, musi skłaniać do niewesołych refleksji. Jeśli do wyeliminowania Szombierek wystarczyła poprawna, ale tylko poprawna gra Feyenoordu, oznacza to, że z naszą klubową piłką jest źle… Dwubramkowa zaliczka z Rotterdamu w oczywisty sposób wpłynęła na taktykę przyjętą przez Holendrów. Opanowanie środkowych rejonów boiska pozwoliło jedenastce Václava Ježka na całkowite kontrolowanie wydarzeń w pierwszej połowie meczu.

Feyenoord dzisiejszy ani się nie umywa do tego sprzed lat, szczególnie do tego z 1970 roku. Atletycznie zbudowani gracze Feyenoordu do perfekcji opanowali umiejętność gry ciałem, zwłaszcza w pojedynkach bark w bark. Widzowie nie potrafili tego pojąć i ostro protestowali, domagając się karnych. Cóż, naszym zdaniem nie przysługiwał Szombierkom ani jeden karny! Błędy sędziów, niewątpliwe, sprowadzały się do oceny fauli w środkowej strefie boiska i kilkakrotnie przy autach.

Kibice żałują tej szansy, bo uznali, że „tak słabych Holendrów jeszcze w Polsce nie było”. Są wściekli i dopuszczają się wybryków nie widzianych do tej pory na stadionie Szombierek: po meczu trójka szwajcarskich arbitrów wracających do szatni po schodach zostaje zwyzywana i… opluta. To musiały być dla sędziów bardzo trudne momenty: szatnia była przecież dopiero na koronie stadionu, trzeba było wejść po schodkach do góry wśród wściekłych kibiców. Właśnie po tym meczu zostaje podjęta decyzja o postawieniu ogrodzenia wokół wąskiego przejścia, którym piłkarze i sędziowie schodzili na boisko i wracali do szatni. Możemy oglądać je do dziś.