Obie strony zaczęły ostrożnie i z wzajemnym respektem. W 7. minucie Lato znalazł się sam na sam z Kalinowskim, strzelił jednak obok słupka. Następuje okres blisko półgodzinnej przewagi Mielca, ale akcjom tej drużyny brakuje inwencji i dynamiki. Defensywa wrocławska skutecznie blokuje dostęp do swojej bramki, podcina też skrzydła najgroźniejszemu w linii ofensywnej przeciwnika napastnikowi Grzegorzowi Lacie. Po przerwie obraz na boisku zmienia się diametralnie. Trwa szturm Śląska, nawet Żmuda wędruje na połowę boiska przeciwnika.

W 49. minucie z rejonów środka boiska Olesiak przekazał piłkę na prawą stronę do Sybisa. Napastnik Śląska po krótkim sprincie wykonał półgórne dośrodkowanie. Piłka minęła ustawionych w jednej linii – w zespole o takich aspiracjach jak Stal nie powinno się to zdarzać – czterech zawodników w czerwonych strojach, a nadbiegający z lewej flanki Erlich pewnie ukoronował dzieło, nie dając Kukli cienia szansy na obronę strzału.

Sympatycy mielczan mieli nadzieję, że utrata bramki obudzi ich pupilów z letargu. Owszem, próbowali oni kontratakować, jednak bez większego efektu, w czym sporą zasługę miała wrocławska defensywa. Tymczasem pod bramką Kukli było nadal gorąco. W 58. minucie po centrze Olesiaka skaczącego do piłki Sybisa popchnięto na polu karnym i arbiter podyktował jedenastkę przeciwko Stali. Rzut karny pewnie wykorzystał Zygmunt Garłowski, strzelając silnie w róg.

Śląsk zagrał bardzo poprawnie, rozsądnie, składniej – i to wystarczyło mu do wygrania. Mielczanie grali ambitnie, bojowo, lecz – co tu ukrywać – są w słabszej dyspozycji niż wczesną wiosną. Przypomnijmy choćby tylko ich mecz z HSV w Hamburgu. Najlepszy okres gry mieli, gdy zerwali się do ataku po utracie bramki. Ale więcej w tym było chaosu niż rozsądku, wyrachowania, przewodniej myśli. Utrata drugiego gola praktycznie przesądziła o losach meczu.