Dokładnie dziesięć lat i jeden dzień wcześniej, po wyjazdowym zwycięstwie w Krakowie nad Wisłą 1:0, Śląsk sięgnął po drugie w swojej historii mistrzostwo Polski. Przy okazji meczu z Pogonią nie zapomniano o bohaterach pamiętnego sezonu 2011/12, jednak dekadę później zespół ze stolicy Dolnego Śląska był w zupełnie innym położeniu. Na trzy kolejki przed końcem rozgrywek drużyna prowadzona przez Piotra Tworka wciąż nie mogła być pewna ligowego bytu, dlatego niezbędne do utrzymania były wygrane. Tym razem było o to niezwykle trudno, bo goście ze Szczecina wciąż marzyli o pierwszym w dziejach tytule, a ich strata do Lecha i Rakowa wynosiła trzy oczka. Tego dystansu nie udało się zmniejszyć, a podział punktów sprawił, że mistrzowskie marzenia Portowcy raczej musieli odłożyć na później. Remis z pewnością nie zadowalał również gospodarzy, którzy wciąż musieli nerwowo oglądać się za siebie.

BRAMKI, KTÓRE NIE CIESZYŁY

Dla piłkarzy strzelanie goli, choć satysfakcjonujące, nigdy nie może być celem samym w sobie. W dyscyplinie drużynowej osiągnięcia indywidualne zawsze schodzą bowiem na dalszy plan, gdy cele zespołu nie są zrealizowanie. Zarówno Expósito, jak i Żurawski mogli uznać swoje występy za udane, jednak ich trafienia nie dały upragnionych trzech punktów. Dla gości oznaczało to praktycznie pożegnanie się z marzeniami o mistrzostwie Polski, dla gospodarzy przedłużenie obaw o zachowanie ligowego bytu. Co gorsza dla Śląska, jego ligowy bilans wciąż prezentował się fatalnie. W 16 kolejnych spotkaniach zespół z Wrocławia zwyciężył zaledwie… raz!