Obserwując spotkanie pomiędzy Radomiakiem a Lechem, wielu kibiców zadawało sobie pytanie, czy mecz piłki nożnej w takich warunkach ma w ogóle sens. Opóźniony z powodu pandemii sezon wymuszał rywalizację już od początku lutego, kiedy w Polsce panowała właśnie sroga i śnieżna zima. W efekcie murawa na stadionie w Radomiu nie nadawała się do gry, a spotkanie trzeba było przenieść do Sosnowca. Na trybunach z powodów sanitarnych nie mogli pojawić się kibice, ale i tak przy kilkunastostopniowym mrozie na obserwowanie zmagań na żywo z pewnością zdecydowałoby się niewielu. Z warunkami musieli zmierzyć się piłkarze, ale na domiar złego do wyłonienia zwycięzcy potrzebna była seria rzutów karnych, więc całe spotkanie trwało blisko trzy godziny. Bohaterem jedenastek został bodaj najbardziej przemarznięty na murawie – bramkarz Kolejorza Filip Bednarek.

KARNY TO JESZCZE NIE GOL

Ta stara piłkarska prawda nie do końca sprawdziła się w przypadku pomocników obu zespołów. Obaj do piłki ustawionej na 11. metrze tego dnia podchodzili dwukrotnie: najpierw w dogrywce, a później w serii rzutów karnych i wszystkie próby zamienili na bramki. Na uwagę zasługuje przede wszystkim pierwsze trafienie Puchacza. Nie tylko dlatego, że rezerwowy tego dnia zawodnik uchronił Lecha przed sensacyjnym odpadnięciem z Fortuna Pucharu Polski z niżej notowanym rywalem. Ale również ze względu na okoliczności oddania przez niego strzału. Piłkarze Radomiaka robili bowiem wszystko, aby rywalowi utrudnić zadanie. Wystarczy wspomnieć choćby o przedłużaniu w nieskończoność dyskusji z arbitrem czy też celowym uszkadzaniu murawy w miejscu ustawienia piłki.