Na kilka dni przed spotkaniem w miesięczniku „Piłka Nożna Plus” ukazał się list czytelnika narzekający na olsztyński obiekt. Według piszącego, główną przyczyną za niską frekwencję na trybunach podczas spotkań Stomilu była zła polityka zarządu klubu znosząc bilety ulgowe, bo… korzysta z nich za dużo rencistów i emerytów. W dalszej części było m.in. o połamanych – powszechnie w dawnych latach stosowanych – ławkach („Trzeba mieć dużo szczęścia, by trafić na miejsce, w którym są trzy deski, a nie dwie bądź jedna”), a także o źle działającym zegarze i niedochodzącym głosem spikera do innych części stadionu.

Wejściówki można było nabyć na tydzień przed rozpoczęciem meczu. Oficjalnie przygotowano 12 tys. biletów (wstępnie szacowano, że na stadionie zasiądzie komplet publiczności, ale policja ze względów bezpieczeństwa pozwoliła na obserwowanie spotkania „tylko” około dwunastotysięcznej widowni), z czego sporą część sprzedawano w innych miastach. Bilety można było nabyć m.in. w Okręgowym Związku Piłki Nożnej mieszczącym się jeszcze na… stadionie Warmii Olsztyn. Wejściówka na trybunę krytą kosztowała 12 złotych. O cztery złote mniej warte były bilety na pozostałe sektory. Zorganizowane grupy ze szkół podstawowych płaciły po 5 zł na osobę.