Wspaniali Francuzi! Powtarzam: uratowali finały! Zachowali się tak, jak przystało na prawdziwych sportowców. Stworzyli wraz z Polakami przepiękne, niezapomniane widowisko. Walczyli z ogniem, z pasją, chwilami miałeś wrażenie, że ciągle jeszcze grają o złoto. Z początku przeważali. Po bramce zdobytej w 14. minucie przez Rene Girarda cieszyli się euforycznie. Przy stanie 3:2 dla Polaków z uporem dążyli do wyrównania, które zresztą wisiało w powietrzu. Tigana, zmieniony w 83. minucie przez Sixa, uznany został „piłkarzem meczu”. To też ma swoją wymowę. Chcieli z nami wygrać. Za wszelką cenę. Chwała im za to, albowiem właśnie dzięki temu nasz srebrny medal nabrał prawdziwego blasku. Nie lubię opisywać tego, co wszyscy widzieli na ekranach, ale należy się mały akapit Szarmachowi. Więc... Po dośrodkowaniu Bońka gracz ten był obiema nogami i z piłką we francuskiej bramce, a mimo to nie strzelił, i ku mojemu przerażeniu, na marginesie boiska zaczął rozgrzewać się Ciołek. Siedzieliśmy tuż nad krytą ławką trenera i rezerwowych. Zerwaliśmy się z miejsc i zaczęliśmy wrzeszczeć: „Nie zmieniać Szarmacha!”. Trudno przypuszczać, aby miało to jakiś wpływ na decyzję zdenerwowanego Piechniczka. Czuło się, że Szarmach powędruje zaraz na ławkę, i właśnie wtedy strzelił swoją wspaniałą, wyrównującą bramkę. Kropnął z biegu, z lewej nogi, tuż przy słupku i Ciołek przestał się rozgrzewać. Wielka to chwila dla pana Andrzeja. Praktycznie biorąc, przesiedział mistrzostwa na trybunach, jeśli pominąć niepełny mecz z Kamerunem.

Larios i Lopez… Larios i… Garrido. Piękne podanie sędziego Garrido do Buncola. Buncol do Laty. Nie wykorzystał jednak polski zespół podania Portugalczyka. Lato gdzieś się tam z tą piłką zakręcił…

Pan Garrido poprosił najpierw ludzi z noszami, no, ale nie przewidział, że jak Wójcicki zobaczy obsługę, sanitariuszy z tym niesympatycznym sprzętem, to jednak szybko mu się zrobi lepiej. I tak też się stało. Wprawdzie trzyma się tam w okolicach żołądka i wątroby, ale jest na boisku. Oto Roman Wójcicki.

Pan Garrido patrzy na zegarek… Koniec, proszę państwa, koniec! Siedemdziesiąty drugi rok – złoto olimpijskie, siedemdziesiąty czwarty – trzecie miejsce na świecie, zwycięstwo nad Brazylią 1:0, złota bramka Grzegorza Laty, siedemdziesiąty ósmy – czołówka, ale niezaspokojone ambicje. I osiemdziesiąty drugi – pod wodzą Antoniego Piechniczka biało-czerwoni trzecią drużyną świata!