Cieszę się, że wniosłem trochę ożywienia w drugiej połowie spotkania. Nie ukrywam, że wiadomości z innych stadionów, które dotarły w przerwie, poderwały nas do walki. Powinniśmy wygrać ten mecz, w końcówce byliśmy wyraźnie lepsi. Cieszę się, że zagramy na olimpiadzie. Te dwa mecze naprawdę nie odzwierciedlają naszych możliwości. Były po prostu słabsze, a to się zdarza w sporcie.

Przecież ten pech nie może mnie prześladować wiecznie. W końcu muszę znaleźć sposób na przełamanie się i skuteczną grę. Miałem dwie doskonałe sytuacje, przecież gdybym nieco precyzyjniej uderzył w pierwszej połowie spotkania, nie byłoby tej nerwówki.

Zdawałem sobie sprawę z tego, iż kibice zastanawiali się, czy bramkarz, który kilka razy wyjmuje piłkę z siatki w jednym meczu, w następnym potrafi się przełamać i zachować zimną krew. Chyba to mi się udało. Czy mogłem obronić strzał po rzucie wolnym? Cóż, piłka szła tuż obok słupka, któryś z zawodników podskoczył, powstała wyrwa w murze. Bramkarz ma w takiej sytuacji niewielkie szanse.

Nikt nie miał prawa i nie oczekiwał, że olimpijczycy odrobią straty z Danii. Ale każdy przeciętny „zjadacz piłki” mógł spodziewać się przynajmniej waleczności od naszych Orląt. Ale waleczność zostawiły w szatni. Ten ostatni kwadrans prawdziwej gry nie może stanowić alibi. Nie tłumaczy ani notorycznie niecelnych podań Bajora, ani bezradności w środku pola Brzęczka, ani dwóch lewych nóg Gęsiora. O histerycznych poczynaniach Mielcarskiego przez litość zmilczę. Nie jest moim zamiarem „dokopywanie” drużynie olimpijskiej, lecz tylko uświadomienie, jaki ciężki jest grzech pychy. Zwłaszcza że plan minimum został jednak wykonany! Całych szesnaście lat czekaliśmy na polskich piłkarzy w turnieju olimpijskim i oto wreszcie ich mamy. Ale w tym wypadku stara zasada olimpizmu, że „nieważne jest zwycięstwo – liczy się udział” dalece nas wszystkich nie satysfakcjonuje. Nam jest potrzebna olimpijska drużyna zwycięska! I tak właśnie powinni grać w Barcelonie ci sami piłkarze, którzy nie potrafili sprostać – prawda, że świetnym, lecz przecież nie doskonałym – Duńczykom.