Polska - Dania 1:1, 03.09.1972

„W niedzielne popołudnie trudno było poznać jedenastkę polską tym fachowcom, którzy ją obserwowali przed dwoma dniami w Norymberdze. Była ona cieniem tamtego zespołu, zagrała słabiej we wszystkich liniach, zwłaszcza na środku boiska i w ataku. Akcje ofensywne przeprowadzał napad jeszcze możliwie, ale ze strzałami było wręcz źle. Głównie z tego powodu nasza drużyna straciła jeden punkt w rozgrywkach finałowych, na który cała ekipa i miliony kibiców w kraju tak bardzo liczyły” – utyskiwała redakcja „Przeglądu Sportowego”. Trudno się dziwić żurnalistom, bo po wspaniałym triumfie nad NRD 2:1 apetyt na kolejną wygraną był olbrzymi, a rywale – mimo że w ich drużynie grał słynny potem, a wówczas 20-letni Allan Simonsen – uchodzili za drużynę dość przeciętną. Skończyło się jednak na podziale punktów, a to oznaczało, że aby awansować do finału (zwycięzca grupy grał o złoto, drugi zespół w tabeli o brąz), trzeba było zdobyć komplet punktów w dwóch następnych spotkaniach. A w kolejnym starciu na biało-czerwonych czekał przeciwnik z najwyższej półki: reprezentacja ZSRR.

Nie ma chyba potrzeby opisywać nastroju, jaki panował w polskiej drużynie po zakończeniu meczu. „Graliśmy o medal” – powiedział bodajże Ćmikiewicz. „Gdybyśmy wygrali, uwierzyłbym, że mamy w kieszeni co najmniej brązowy”. „Jeszcze nie wszystko stracone” – promieniał jak zwykle optymizmem prezes Nowosielski. „Duńczycy przecież też stracili punkt, czyli że wszystko teraz będzie zależało od wyniku naszego meczu ze Związkiem Radzieckim”. Ponury nastrój towarzyszył nam także w drodze powrotnej do Monachium. Brak było salw śmiechu w wagonie restauracyjnym. Zawodnicy jedli w milczeniu, wymykając się pospiesznie do swoich przedziałów. „Jak myśmy chcieli ten mecz wygrać” – Włodek Lubański powracał nieustannie do trapiącego nas tematu. „Prawda, koledzy? Tak bardzo się staraliśmy, a nic nam nie wychodziło. Zastanawia mnie ponadto fakt, że zmęczenie odczułem zbyt wcześnie”. „Ja również nogi miałem jak z żelaza” – ktoś zawołał. „Najwyraźniej przeżywamy kryzys, ale fizyczny” – wtrącił się Gadocha – „i będzie sobie z nim można poradzić. Jeśli natomiast teraz załamiemy się psychicznie, to koniec”. „Panie doktorze!” – zawołałem Garlickiego. „Teraz na pana kolej. Pierwszy bowiem wniosek, jaki wypływa z duńskiej lekcji, to szybsza regeneracja sił zawodników”. „Wobec tego zaangażujemy dodatkowych masażystów, a także błyskawicznie skorygujemy program odnowy” – zgodził się lekarz. Dyskusja trwała przez całą drogę powrotną w pociągu, a następnie jeszcze w naszej kwaterze. W sumie cieszyliśmy się, że nasz „czarny dzień” na olimpijskim turnieju dobiegał wreszcie końca.

Kazimierz Górski „Z ławki trenera”; Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1981

KOLEJ NA ODNOWĘ, POSPIESZNY DO PRZEDZIAŁU

Polska - Dania 1:1, 03.09.1972

Źródło: „Die Ergebnisse der Spiele der XX. Olympiade in München 1972”, Organisationskomitee für die Spiele der XX. Olympiade, München 1972