Drugi mecz Jacka Gmocha w roli selekcjonera i pierwszy po ponadtrzyletniej przerwie w reprezentacji Włodzimierza Lubańskiego. Jeden z najwybitniejszych polskich piłkarzy po pamiętnym spotkaniu z Anglią na Stadionie Śląskim długo zmagał się z kontuzją więzadła krzyżowego. Zabrakło go na mundialu w RFN, nie wziął udziału także w igrzyskach w Montrealu. Nowy trener kadry widział dla niego miejsce w drużynie, ale już nie w roli kapitana (tę powierzył Kazimierzowi Deynie), a raczej mentora, wzoru do naśladowania dla młodszych kolegów. Cyprowi gola nie strzelił, jednak w kolejnym meczu eliminacji jego dwa trafienia przesądziły o wyjazdowym zwycięstwie nad Danią...

KANONIERZY BEZ AMUNICJI

Nasz zespół strzelił Cyprowi pięć goli, jednak żaden z nich nie był autorstwa Włodzimierza Lubańskiego. Piłkarz legenda, były kapitan reprezentacji miał w tym meczu pokazać, że wrócił do formy po ponadtrzyletnich zmaganiach z kontuzją więzadła krzyżowego, ale zjadła go trema. Na bramkę rywali uderzył tylko dwa razy, do tego niecelnie. Jeszcze gorzej spisał się Sotiris Kaiafas, który akurat w 1976 roku otrzymał Złotego Buta za największą liczbę strzelonych goli w Europie. Napastnik Omonii Nikozja w jednym sezonie cypryjskiej ekstraklasy trafił do siatki 39 razy, lecz w meczu z Polską w Warszawie był wyjątkowo nieskuteczny.

Autor: Rafał Byrski

60 tysięcy ludzi przyszło głównie dla niego. W ostatnią niedzielę października 1976 roku Stadion Dziesięciolecia w Warszawie miał tylko jednego bohatera. Po ponad trzech latach Włodzimierz Lubański wrócił do reprezentacji Polski.

Zwycięstwo nad Cyprem w eliminacjach mistrzostw świata miało być formalnością. Rywal był tej klasy, że słynny komentator TVP Jan Ciszewski zastanawiał się przed meczem, czy biało-czerwoni poprawią rekord strzelecki ze spotkania z Norwegią we wrześniu 1963 roku, gdy w Szczecinie wygrali 9:0. To właśnie w spotkaniu ze Skandynawami debiutował Lubański. Do kolegów z reprezentacji mógł wtedy mówić na „pan”. W chwili debiutu miał 16 lat i 188 dni. Później nieśmiały chłopak z Gliwic stał się gwiazdą. Nie tylko Górnika Zabrze i reprezentacji Polski. On był kimś na miarę współczesnych celebrytów. Idolem pokolenia. Gwiazdą siermiężnego PRL-u lat 60. Władysława Gomułki i spektakularnego otwarcia na Zachód na początku lat 70., gdy do władzy doszedł Edward Gierek. 

Znana prezenterka telewizyjna Grażyna Torbicka wspominała, że to właśnie Lubański był w tamtym latach obiektem jej westchnień. Był kimś z plakatu nad łóżkiem każdej polskiej nastolatki. Przystojny, inteligentny, znający języki, modnie ubrany. Wymykał się schematom piłkarza rodem z PRL-u, dla którego problemem było sklecenie trzech zdań złożonych, mającego problemy z gramatyką i ortografią, przepijającego sowitą wypłatę w knajpie niedaleko obiektów klubowych.

Cała kariera Lubańskiego rozsypała się w czerwcu 1973 roku, gdy w meczu z Anglią doznał koszmarnej kontuzji kolana. Zamiast wizyt na wielkich stadionach – wizyty w lekarskich gabinetach, zamiast ćwiczeń na boisku – ćwiczenia z rehabilitantami. Do tego doszły nieudane operacje. Uciekły mu mistrzostwa świata w 1974 roku, gdzie zamiast niego na środku ataku szalał jego kolega z Górnika – Andrzej Szarmach. Później wyjechał do małego belgijskiego klubu Lokeren, choć w szczytowym okresie kariery chciał go Real Madryt. Drugie reprezentacyjne życie dostał od Jacka Gmocha i mecz z Cyprem miał być jego wielkim powrotem. Nie był, bo sam Lubański wspomina, że przegrał z obezwładniającą tremą. On, któremu wcześniej niestraszne były czołowe drużyny i najwybitniejsi piłkarze świata, drżał przed meczem ze słabeuszem. Pewnie zdawał sobie sprawę, że najlepsze lata zabrała mu kontuzja.

Dla młodych graczy, dopiero wchodzących do drużyny narodowej, takich jak Zbigniew Boniek czy Stanisław Terlecki, Lubański był jednak idolem. Oni zapewne nie marzyli, że zagrają kiedyś w jednej drużynie z człowiekiem, którego wyczyny podziwiali siedząc przed telewizorem. Ale marzenia mają to do siebie, że czasami się spełniają.