Początek spotkania nie zapowiadał ani emocji, ani wysokiego poziomu. Atmosfera na stadionie przypominała raczej piknik. (…) Z boiska wiało nudą i zabłąkany gołąb ze spokojem mógł sobie spacerować po murawie. Także wysoko, ponad trybunami, robotnicy rozbudowujący stadion nie przerywali pracy. Dźwig raz za razem dostarczał im cement oraz inne materiały budowlane. (…) Obraz gry zmienił się wraz z wejściem na trybunę prasową… Grażyny Torbickiej z mężem. Nie, proszę nie myśleć, że wiedzieli o tym piłkarze. Akurat właśnie w tym momencie Robert Warzycha przechwycił piłkę przed polem karnym włoskiej drużyny, wyprzedził obrońcę i uzyskał prowadzenie. Gospodarze oniemieli. Do tej pory biało-czerwoni sprawiali raczej wrażenie przestraszonych i więcej uwagi poświęcali obronie.

Po przerwie gra stała się jeszcze ciekawsza, a nasi zawodnicy w niczym nie chcieli ustępować konkurentom. Na strzał Manniniego z dystansu, obroniony przez Wandzika, odpowiedzieli golem, poprzedzonym kapitalną akcją. Wandzik przekazał ręką piłkę na lewą stronę do Wdowczyka. Legionista błyskawicznie powędrował z nią wzdłuż linii, tuż przed polem karnym przekazał Urbanowi, nie przerywając rajdu. Za moment ponownie otrzymał zagraną z „klepki” piłkę. Obrona włoska była już wymanewrowana, przed Wdowczykiem tylko Galli i bramka musiała paść. Pamiętacie gol strzelony w Barcelonie, podczas MŚ 1982 w meczu Belgia – Polska? Młynarczyk ręką do Dziuby, ten do Laty, dynamiczny rajd pana Grzegorza, podanie do Bońka i znakomity strzał tego ostatniego. Tu mieliśmy niemal kopię tej akcji, będącą znakomitą próbką nowoczesnego futbolu.

Dobrze pamiętam ten mecz, bo Diego strzelił nam gola, ale ja też trafiłem do siatki, co nie było zbyt częste. Zapamiętałem jedno z jego zagrań. Diego delikatnie podciął piłkę nad głową jednego z rywali, równocześnie kontrolując i piłkę i przeciwnika. To było niesamowite. A tym rywalem byłem ja. To był magik futbolu, a równoczesna kontrola piłki i zachowania przeciwnika robiła wielkie wrażenie.

Kibiców zbulwersowała jedna wiadomość: absencja kreowanego powszechnie na lidera reprezentacji pomocnika GKS Katowice Andrzeja Rudego, który nie powrócił do kraju. Wszystko odbyło się według znanego scenariusza. Po piątkowym śniadaniu piłkarz zniknął. Wraz z nim wszystkie jego rzeczy. Pomagający Wojciechowi Łazarkowi Zdzisław Podedworny podobną sytuację przeżył w maju. Wówczas po meczu prowadzonej przez niego reprezentacji olimpijskiej w Danii zgubił się Leśniak. Obaj trenerzy uważają jednak, że nie można porównywać tamtego wydarzenia z tym, co zrobił Rudy. Motywem jego pozostania za granicą mają być jakoby powody osobiste, a nie pieniądze i chęć kontynuowania kariery w zawodowym klubie. Tak twierdzi przynajmniej Wojciech Łazarek, do którego Rudy zadzwonił w nocy z soboty na niedzielę. O czym rozmawiali? Tego trener nie zdradził. Powiedział tylko, że zawodnik przeżywa dramat i jest załamany. Wspomniana rozmowa telefoniczna daje jednak selekcjonerowi powody do nadziei, że Rudy zweryfikuje swoje postępowanie.

Sprawdziły się niestety prognozy co do słabej frekwencji. Na trybunach stadionu San Siro zasiadło zaledwie 5-6 tysięcy widzów. Główną przyczyną takiego stanu rzeczy był po prostu pewien już przesyt futbolu międzynarodowego – wszak mecz ten toczył się w tygodniu, w którym rozgrywało swe mecze w europejskich pucharach sześć drużyn włoskich. Dodać też trzeba, że i bilety na sobotni mecz kosztowały niemało: za miejsce na trybunie centralnej trzeba było zapłacić nawet 100 tysięcy lirów (około 70 dolarów). Mecz nie mógł być też odpowiednio spopularyzowany, a to z powodu strajku prasy włoskiej w dniu poprzedzającym spotkanie. Inna sprawa, że również trybuna honorowa była prawie pusta. Odnotowano obecność prezesa ligi adwokata Nizzoli i selekcjonera reprezentacji Anglii Bobby’ego Robsona, brakło jednak prezesów wielkich klubów włoskich, takich jak Berlusconi (Milan) czy Pellegrini (Inter).