Przegraliśmy ten mecz. Ciężko poskładać teraz cokolwiek na gorąco po zejściu z boiska. Na pewno nie byliśmy gorsi od Lecha. Mieliśmy swoje momenty. Ale niestety, trzeba je wykorzystywać. W ostatecznym rozrachunku właśnie to robi różnicę. Czy to skuteczność jest teraz naszą największą bolączką? Ciężko powiedzieć, sytuacje, które mamy trzeba po prostu wykorzystywać i sądzę, że to jest klucz do tego wszystkiego. Moment jest trudny, ale my jesteśmy Legią Warszawa. Jesteśmy waleczni, jesteśmy po to, żeby w tej trudnej chwili zebrać się razem, być tą drużyną, pokazać na co nas stać i wrócić na właściwe tory.

Wygrać przy Łazienkowskiej dla mnie jako dla Wielkopolanina to coś pięknego. Oglądałem mecze mojego brata Janka, byłem na finale Pucharu Polski w 2015 roku. Co prawda, wtedy mecz był na Stadionie Narodowym, ale siedziałem na trybunach i widziałem ile te konfrontacje z legionistami znaczą dla kibiców Kolejorza. Dla tych tłumów, które kochają ten klub. To są rzesze ludzi. Wtedy przyjechało 14 tysięcy z Poznania, dzisiaj trochę mniej, ale było ich słychać i byli mocni. Bardzo cieszy, że w końcu po sześciu latach zdobyliśmy Łazienkowską. Ale w ogóle nie rozmawialiśmy przed spotkaniem o tym, że tak długo czekamy na wygraną w Warszawie, bo to zbędne. Każdy mecz ma swoją historię, każdy trzeba wybiegać. Nic to, mamy trzy punkty. Tylko i aż, bo po pierwsze, nie dopiszemy więcej niż za pokonanie każdego innego rywala w lidze. Ale z drugiej strony, to aż, bo jestem przekonany, że ludzie z Poznania są dziś z Lecha dumni i tym bardziej zaczynają żyć tym klubem. I pojawił się na ustach jeszcze większej grupy poznaniaków oraz Wielkopolan.