Na pojedynek tych drużyn o Superpuchar kibice musieli czekać długo: pierwotnie spotkanie miało być rozegrane 9 sierpnia, ale w przeddzień zostało przez PZPN odwołane – powodem było podejrzenie zakażenia koronawirusem w sztabie Legii. Mimo napiętego kalendarza udało się znaleźć nowy termin: 9 października, między meczami reprezentacji. Z powodu tych ostatnich oba kluby nie zagrały jednak w najmocniejszych składach: do ekipy Jerzego Brzęczka powołany został m.in. Michał Karbownik z Legii, a do kadry U-21 oddelegowani zostali Karol Niemczycki z Cracovii oraz Bartosz Slisz i Maciej Rosołek z Legii. Co więcej, Legia musiała radzić sobie bez trenera Czesława Michniewicza, który prowadzi również reprezentację Polski do lat 21. Jego obowiązki przejęli więc wyjątkowo Marek Saganowski i Przemysław Małecki.

Stawką był Superpuchar, ale to nie był supermecz. Cracovia umiejętnie odpierała ataki Legii Warszawa, a potem załatwiła ją w rzutach karnych. I zdobyła drugie w tym roku trofeum.

Czasem styl jest nieważny, okoliczności tym bardziej i z pewnością tych argumentów będzie używał trener Michał Probierz. Superpuchar rozgrywany w trakcie przerwy reprezentacyjnej bez kadrowiczów, bez jednego z trenerów, tuż po meczach drużyn narodowych zostaje nieco ogołocony z uroku, ale pewnie zwycięzcom nie będzie to przeszkadzać.

Saganowski, który prowadził Legię w zastępstwie za Michniewicza, w przerwie najwyraźniej umiał wpłynąć na podopiecznych, bo oni po 45 minutach zaczęli się budzić, próbowali przyspieszać, konkretniej zaatakować. Tyle że goście w przeszkadzaniu, wybijaniu ich z rytmu byli wyjątkowo skuteczni. Robili przy tym, co trzeba. Trzeba było bez zastanowienia wybić piłkę gdzie pieprz rośnie? Wybijali. Trzeba było kopnąć rywala i wziąć na siebie żółtą kartkę? Kopali. Dla sprawiedliwości: byli do tego bezbłędnie ustawieni.