Przed meczem z Atlético przy Łazienkowskiej Wojskowi rozegrali w Bytomiu ligowe spotkanie z Polonią. Z myślą o czekającym ich rewanżu z Hiszpanami grali na zwolnionych obrotach, dlatego wynik 0:0 nie wzbudzał większych emocji. Tych piłkarze doświadczyli już wracając z Bytomia, gdzie na skutek awarii klubowego autokaru pod Piotrkowem Trybunalskim resztę trasy pokonywali szukając okazyjnych środków lokomocji.

Na półtorej godziny przed meczem, poza kilkoma rzędami na wirażach, wszystkie miejsca na stadionie były już zajęte. Z ledwością dopchałem się do loży prasowej, bo koledzy dziennikarze również nie wierzyli w cuda i wcześniej postanowili zająć miejsce na swoich ławkach. Stadion szumiał i huczał na długo przed wybiegnięciem zawodników na boisko. Trenowano okrzyki, wypróbowywano sprawność syren i trąbek. Przed kioskiem z czapeczkami o barwach Legii ustawiły się długie ogonki. Po raz pierwszy w historii naszej piłki kibice mieli się nareszcie w co ubrać, by ich można było poznać – czyimi są zwolennikami. Były także chustki na szyję – jednym słowem, jak w prawdziwym wielkim świecie piłki nożnej.

Z długotrwałego oblężenia Hiszpanie wyszli zwycięsko, a końcowy rezultat spotkania, tak korzystny dla gości, jest w pierwszym rzędzie zasługą doskonale grającej defensywy. Wkraczała ona ostro i zdecydowanie w każdą groźniejszą akcję, nieraz nawet przekraczając granice dozwolonej gry. W końcowych minutach, mimo dokonanych zmian i uzupełnienia składu wypoczętymi graczami (Małkiewicz, Nowak), legioniści opadli z sił, a ich ataki straciły na impecie.

Legia zagrała znacznie lepiej niż w Madrycie. Wykazała bez porównania wyższy poziom niż w spotkaniach z krajowymi rywalami. Nie wystarczyło to jednak do przejścia do następnej rundy rozgrywek PEMK. Dlaczego tak się stało? Złożyły się na to trzy powody. Pierwszy – to niewątpliwa klasa rywala. Już po kilku minutach gry okazało się, że w pierwszym spotkaniu Atlético musiało mieć słaby dzień. W Warszawie oglądaliśmy drużynę na wysokim europejskim poziomie, imponującą techniką, szybkością, balansem ciała, górującą tymi elementami wyraźnie nad wojskowymi.