Pierwszym udało się wyjść z dołka, drudzy coraz bardziej pogrążali się w kryzysie. Choć w tabeli PKO BP Ekstraklasy po 10. kolejkach Lecha dzieliły od Wisły zaledwie cztery punkty, oba zespoły znajdowały się w zupełnie innym miejscu. Kolejorz po słabszym początku sezonu, w końcu zaczął wygrywać. Najpierw wyeliminował z Pucharu Polski Chrobrego Głogów, a później komplet oczek przywiózł z trudnego terenu w Zabrzu. Wisła miała za sobą pożegnanie z Pucharem Tysiąca Drużyn po przegranej z niżej notowanymi Błękitnymi Stargard i porażkę na własnym stadionie w prestiżowym, derbowym starciu z Cracovią. Mentalną różnicę było widać na stadionie przy ulicy Bułgarskiej, gdzie gospodarze odnieśli przekonujące zwycięstwo. Trzeba jednak zauważyć, że przez ponad godzinę nic nie było rozstrzygnięte. „Egzekucja” nastąpiła dopiero w końcówce, w której zespół Dariusza Żurawia trzykrotnie posłał piłkę do bramki gości.

ODMIENNE NASTROJE

Po tak jednostronnym wyniku trudno się dziwić, że piłkarze obu zespołów po ostatnim gwizdku znajdowali się w zgoła innym humorze. Nie chodzi jednak tylko o samo rozstrzygnięcie spotkania, ale również o ocenę indywidualną poszczególnych występów. I tak, z jednej strony wychowanek Lecha miał za sobą jeden z najlepszych meczów rozegranych w koszulce Kolejorza. Z drugiej zaś, defensor Wisły, jak się okazało, rozegrał właśnie ostatni mecz w barwach klubu spod Wawelu, żeby jesienią więcej nie pojawić się na boisku, a w przerwie zimowej zdecydować się na przeprowadzkę do Niecieczy.