„Ten mecz spadł na Wrocław jak grom z jasnego nieba. Jeszcze w piątek nie wiedzieliśmy, że w środę spotka nas to wyróżnienie i, co tu ukrywać, zawsze jakiś tam kłopot” – skarżył się po finałowej batalii prezes Dolnośląskiego OZPN Jerzy Kalitka. O co chodziło? Otóż decydujące starcie w rozgrywkach o Puchar Polski w sezonie 1981/82 pierwotnie miało się odbyć 12 maja w Warszawie, ale na wniosek milicji obywatelskiej zaczęto pospiesznie szukać innej lokalizacji. Wszystko przez trwający ciągle stan wojenny, a także finał… sprzed dwóch lat. Władze z jednej strony obawiały się, że zorganizowanie spotkania na Stadionie Wojska Polskiego będzie okazją do manifestacji politycznych, z drugiej spodziewały się, że chuligani w szalikach Legii będą chcieli wziąć rewanż na pseudokibicach Lecha za to, co wydarzyło się w maju 1980 roku na ulicach Częstochowy. Wybór padł więc na obiekt przy Oporowskiej. Wprawdzie też należący do wojskowego klubu, ale położony na tyle daleko od Szczecina i Poznania, że – jak się spodziewano – zniechęci to kibiców do licznego przybycia. Kalkulacje wzięły w łeb, bo ludzi do Wrocławia zjechało mnóstwo. Tym razem jednak obyło się bez ekscesów.