Zestawiony ad hoc zespół nie zademonstrował rzecz jasna gry, jakiej należałoby oczekiwać od reprezentacyjnego teamu. Jest to w tym wypadku zupełnie zrozumiałe. W tym dość przeciętnym widowisku dostrzegliśmy jednak przebłyski dobrej gry i dużych możliwości nowo powołanych kadrowiczów, chociaż przez cały mecz rzucał się aż nadto widoczny brak zgrania i wzajemnego zrozumienia.

Z Duisburgiem wypróbowałem aż 16 piłkarzy (siedemnastu – przyp. red.), m.in. po raz pierwszy sięgając po Żmudę. Później twierdzono, że jego debiut w reprezentacji wypadł w Dublinie podczas spotkania z Irlandią. Faktycznie grał w drużynie występującej pod szyldem kadry w Poznaniu. Wypadł kiepsko, podobnie jak jesienią tegoż roku w irlandzkiej stolicy. „Nic nie będzie z tej nieruchawej szafy” – ktoś pozwolił sobie nawet na kąśliwą uwagę. Byłem odmiennego zdania. Władek pasował mi do składu, chociaż jego ówczesna gra nie dostarczała żadnych racjonalnych argumentów na potwierdzenie mojej tezy. Wynikało to raczej z intuicji, niż z racjonalnych przesłanek.

Pod koniec pierwszej połowy doznali kontuzji Domarski i Lubański, których zastąpili Wojciechowski i Sarnat. O ile w wypadku Domarskiego uraz okazał się niegroźny, to Lubańskiego z rozciętym naskórkiem trzeba było odwieźć do szpitala. Piłkarze zachodnioniemieccy byli zespołem dobrze wyszkolonym technicznie i prowadzili przez pełne 90 minut otwartą grę. Mieli oni po przerwie idealną okazję do wyrównania, ale Linßen nie trafił do pustej bramki.

Z siedemnastu polskich „aktorów” najbardziej podobał nam się Kraska z warszawskiej Gwardii, w miarę upływu czasu coraz lepiej poczynał sobie Kasperczak, uzasadniając w sumie swoją kandydaturę do reprezentacyjnej jedenastki. Do chwili odniesienia kontuzji (pęknięcie skóry na kolanie) największe zagrożenie dla rywali stanowił Lubański, z piłkarzy nie mających do tej pory częstych okazji do zaprezentowania umiejętności w narodowej jedenastce najkorzystniej wypadł Wieczorek, spokojem, przeglądem sytuacji i pewnością imponował Żmuda, z jak najlepszej strony przypomniał się selekcjonerom Kasztelan, kilkoma udanymi akcjami popisał się Jakóbczak.