Pierwszy półfinał Pucharu Polski skojarzył ze sobą drużyny, które do tego etapu dotarły bez straty choćby jednego gola. Jagiellonia przechodziła kolejne rundy eliminując po drodze Lechię Dzierżoniów, GKS Katowice, Arkę Gdynia i Odrę Opole. Legniczanie zaś w drodze do półfinału pokonali Sandecję Nowy Sącz, GKS Bełchatów, Śląska Wrocław oraz Puszczę Niepołomice.

Wtorkowy mecz półfinałowy pomiędzy Jagiellonią Białystok a Miedzią Legnica już od kilku tygodni elektryzował kibiców obu klubów. Większe ciśnienie z pewnością było na Podlasiu, bo dla wciąż niepewnej miejsca w górnej ósemce LOTTO Ekstraklasy Jagi ewentualne zwycięstwo w Pucharze Polski byłoby uratowaniem sezonu i być może posady trenera Ireneusza Mamrota. W Legnicy nastroje są z goła odmienne. Miedzianka wciąż walczy o utrzymanie w najwyższej klasie rozgrywkowej i nikt na Dolnym Śląsku nie ukrywał, że właśnie to jest priorytetem. Nie znaczy to jednak, że piłkarze Dominika Nowaka zamierzali kłaść się przed Jagiellonią w Białymstoku. Kibice Miedzi doskonale pamiętają rok 1992, kiedy to ich ulubieńcy sensacyjnie wygrali turniej tysiąca drużyn, jak nazywane są rozgrywki Pucharu Polski.

Wydawało się, że dogrywka jest nieunikniona, ale w doliczonym czasie gry Jagiellonia zdołała wywalczyć rzut rożny. Najwyżej w powietrze wyszedł Romanczuk i po raz drugi skierował piłkę do siatki! A że była to czwarta z doliczonych minut, jagiellończycy utrzymali korzystny wynik i zapewnili sobie trzeci w historii finał PP.