To miał być wielki rewanż za porażkę na wiedeńskim Praterze. Niespełna rok po starciu w finale Pucharu Zdobywców Pucharów los znów skojarzył piłkarzy Górnika i Manchesteru City – tym razem w ćwierćfinale rozgrywek. Zainteresowanie spotkaniem przerosło najśmielsze oczekiwania. Już miesiąc przed meczem organizatorzy dostali 160 tysięcy zgłoszeń na bilety wstępu! I cały czas wpływały kolejne, mimo że prognozy zapowiadały tęgi mróz, a przecież można było to wydarzenie obejrzeć w telewizji. Ostatecznie na trybunach Stadionu Śląskiego zasiadło 90 tysięcy szczęśliwców i choć szczękali zębami z zimna, nie żałowali. Zabrzanie zagrali jak z nut i już do przerwy zdobyli dwubramkowe prowadzenie. Goli być może byłoby więcej, ale po godzinie walki gospodarze stracili swoją największą gwiazdę, a z nią pewność siebie. Włodzimierzowi Lubańskiemu odnowiła się kontuzja i wsparty na ramionach sanitariuszy musiał opuścić murawę.

„Napisałem, że czar piłki nożnej owładnął całym Śląskiem. Nieprawda! Nie tylko Śląskiem, lecz całą Polską. W środę od rana ulicami Katowic maszerowały zwarte tłumy kibiców z całego kraju. Szli z transparentami opiewającymi sukces Górnika, jakby Manchester w ogóle nie istniał. Szli ze śpiewem, przede wszystkim jednak przeraźliwie hucząc trąbkami i syrenami. (...) Zaczepiałem ich na ulicach, potem na śląskim gigancie, rozmawiałem z kibicami ze Stoczni Gdańskiej, których chyba było tu najwięcej, bo kilkoma autokarami przyjechało mnóstwo wycieczek z Wybrzeża. Na trybunach naliczyłem przeszło trzydzieści transparentów z Gdyni i z Gdańska. Przyjechali także młodzi chłopcy z gdyńskich szkół. »Na własny koszt« – oświadczyli mi z dumą. Elwro z Bydgoszczy, zakłady pracy z Tarnobrzega, fabryki krośnieńskie, wrocławianie, opolanie, górnicy z Legnicy, załoga Zakładów Metalowych ze Skarżyska, białostocczanie… Ba, stawiła się także spora grupa kibiców – Polaków pracujących w NRD z Lebau i Zilitz, gdzie istnieje drużyna polskiego Górnika. Przyjechali, bo przyjeżdżają oni na każdy występ »swojego Górnika«, tego z Zabrza. Grupę białostockiej młodzieży przywiodła na stadion pani Maria Powichrowska. »A jakże byłoby inaczej« – powiedziała mi. – »Przecież jestem starym przedwojennym kibicem. Takiej okazji nie mogłam przepuścić«. I tak na całym stadionie. Odnosiło się wrażenie, że Ślązacy zostali w domu, na trybunach zaś zasiadła sportowa Polska, dla której wydarzenia w telewizji nie mają takiego smaku co na boisku. Mimo zimna, mrozu, śniegu, niepogody. Oni przyjdą zawsze. Kibice” – relacjonował na łamach „Przeglądu Sportowego” redaktor Lech Cergowski.