Atlético wystąpiło w tym spotkaniu w najsilniejszym składzie. W naszych szeregach zabrakło centralnej postaci: Bernarda Blauta. Wiadomo, czym dla Legii jest strata tego doskonałego zawodnika. Byłby on niezastąpiony przede wszystkim w walkach o górną piłkę. Blauta zastąpił… Blaut II. Grał on bardzo ofiarnie, walczył o każdą piłkę, nie bał się wychodzić do przodu. W drugiej linii dobre momenty miał również Ćmikiewicz, zawodnik odważny, dysponujący doskonałą kondycją. Najlepiej w tej formacji spisywał się jednak Deyna, chociaż można mieć do niego zastrzeżenia, iż często zbyt długo przetrzymywał piłkę i nie dostrzegał wychodzących na pozycje kolegów.

Gra Legii w defensywie nie pozostawiała w Madrycie prawie nic do życzenia. Kilka doskonałych interwencji miał bramkarz Grotyński, który popisał się szczególnie w 21. minucie meczu, broniąc niezwykle ostry strzał Irurety, następnie w 39. minucie po strzale Ufarte oraz w końcowej fazie meczu, kiedy Hiszpanie po raz ostatni natarli z wielkim impetem. Atak Legii, osłabiony brakiem należytego wsparcia od drugiej linii, nie mógł zdziałać wiele, lecz pochwalić należy go za pomoc, jaką starał się przynieść, walcząc w środkowej strefie boiska prawie o każdą piłkę. Nieliczne ataki, które legioniści przeprowadzili, były groźne, niestety nieczęsto kończyły się odpowiednio silnymi i celnymi strzałami.

Hiszpanie mieli więcej pozycji strzeleckich – bez efektu. Są zespołem przereklamowanym, o wiele słabszym np. od zeszłorocznych przeciwników Legii. Jeśli wojskowi wzmocnieni Bernardem Blautem zagrają na swoim normalnym pucharowym poziomie, chyba nie będą mieli większych trudności z odrobieniem straty 0:1. W gorszych bywali przecież sytuacjach...