Gdy zakładaliśmy z Przemkiem wydawnictwo, to Piotr zadał takie pytanie: A jakie książki chcecie wydawać? I podczas tej rozmowy padło hasło, że chcemy mówić o rzeczach, o których powinno być powiedziane, a nie jest. Poruszać te tematy, które jeszcze nie zostały poruszone, a powinny. Jako jeden z przykładów, i wydaje mi się, że jeden z pierwszych, podałem pana Kazimierza. Powiedziałem, że chcielibyśmy też wydawać książki o takich osobach jak twój tata, bo taka pozycja książkowa powinna być. Taka osoba zasługuje na to, żeby wszystkie historie zostały zebrane, spisane, by pamięć o nim trwała i była kultywowana.

Gdy pojawił się pomysł biografii, powiedziałem, że ja to dzisiaj załatwię. Wróciłem z Wieliczki do domu, tata – tradycyjnie – siedział i oglądał mecz, jednocześnie też pracował na komputerze. Taki standard u niego. Na wejściu rzuciłem hasło – książkę będą o tobie pisać. On tak na mnie popatrzył i mówi: Ale jak to? Ja na to: Tak to. I od razu do Michała napisałem – załatwione.

Na pewno byłem zaskoczony. Syn przyszedł i zapytał, czy panowie mogą pisać o mnie. Zastanawiałem się długo. Nie lubię, gdy się o mnie dużo pisze. Wolałem pokazać się, gdy grałem na boisku. Ale uważam, że jest to bardzo dobra lektura, można się dużo nauczyć, bo w tej książce jest pokazany mój charakter, gdzie jako młody chłopak dojeżdżałem do Krakowa pociągiem. I żeby przyjść na trening, to musiałem biec z dworca na Błonia, by potrenować. To był mój wielki charakter. I tego życzę każdemu z grających w Wiśle, aby taki charakter miał.

Proces był bardzo rozbudowany i złożony. Chcieliśmy, by była to opowieść Kazimierza Kmiecika, przedstawiona z jego perspektywy – jak czuł kiedyś, jak obecnie, by jak najwierniej wszystko przekazać. Po podzieleniu na pewne etapy, okresy, przygotowaniu faktów z konkretnych dat, odbywaliśmy spotkania z panem Kazimierzem, kiedy rok po roku, sezon po sezonie czy wręcz mecz po meczu, o tych wydarzeniach rozmawialiśmy. Wtedy było to takie zdarzenie z rzeczywistością, z tym, jak odległe to są czasy, jak liczba spotkań powoduje, że ciężko to wszystko spamiętać. Dotyczy to zarówno wspomnień pana Kazimierza, rodziny, znajomych, kolegów z boiska, trenerów, archiwów prasowych. Napotykaliśmy na „dziury” stanowiące niekiedy cały sezon. I wtedy niezbędne było szukanie informacji w inny sposób.

Poznałem dzięki tej pracy fascynującego sportowca, ale przede wszystkim człowieka. Michał jest i kibicem, i sam uprawia sport, ja jestem trochę z innego świata – i dla mnie te ludzkie historie były ważne. Redagowałem więc głównie wątki związane z rodziną. Jeśli chodzi o rzeczy, na które ja bym zwracał uwagę jako autor to, że poza osiągniętymi sukcesami, pan Kazimierz musiał ponieść spore koszty, jakie rodzina musiała zapłacić za karierę sportową wybitnego piłkarza. Są historie jego synów, żony. Pani Małgorzata opowiadała np., jak włamywano się do ich domu. Pan Kazimierz jest albo na treningu, albo na wyjeździe, albo zgrupowaniu, że nie ma go długo. Jak w takiej sytuacji kobieta ma się czuć bezpiecznie, będąc z dwójką małych chłopaków w obrabowanym właśnie domu.

Na pewno drugiej nie będzie. Za duży stres. Ja już teraz, jak tu siedzę, to nie wiem, czy na minie nie siedzę.

Historia Kazika, legendy Wisły, po prostu mnie wzrusza. Zaczynaliśmy praktycznie w tym samym czasie. Kaziu, ja pamiętam, bo mam taką książkę, w której jest napisane, że chyba pół roku wcześniej zacząłeś grać w pierwszej drużynie... (Kopać, kopać – przerywa Kmiecik) No, nie, nie, już, już, Kaziu. Akurat byłeś napastnikiem, więc zawsze miałeś troszeczkę ten handicap, żeby grać. Następowała zmiana pokoleniowa w Wiśle, więc czemu nie. Ty bodajże rozpoczynałeś grę w seniorach w maju-czerwcu 1968 r., a jesienią tego roku. Ale taka różnica nie ma znaczenia. Tak się składa, że nasze drogi z Kazikiem spotkały się bardzo wcześnie. On 16 lat, ja 16 lat. Patrzę, przychodzi na trening człowiek. Mówię – znam go, znam. Ale, co on jest taki poobijany? Cały w strupach na kolanach. Pytam – Kazik, co się stało? On – „A, wywróciłem się na rowerze”. Jak ty będziesz trenował? On na to – „Dam radę”. Taki był twardziel!